Барадатая курапатка (Perdix daurica) — від птушак сямейства фазанавых.
Невялікая птушка, вага 280—420 г. Агульная афарбоўка буравата-шэрая з тонкім хвалістым малюнкам. Спіна і цемя бура-жоўтага адцення, а бакі галавы і горла, а таксама валлё і грудзі ахрыстые. Па баках падбародка ўзімку вузкія і цвёрдыя пёры — «барада». На бруху цёмна-бурая або чорная пляма, але ў самкі плямы няма або яно вельмі маленькае.
Паўночная мяжа гнездавога арэала праходзіць у вобласці 55-й паралелі па Енісеі, у басейне ніжняй плыні р. Баргузіні па паўднёвай частцы Віцімскага пласкагор’я. Гняздуецца ў раёне Мінусінска, у басейне ніжняга Абакана, у перадгор’ях Алтая, заходзіць у даліны рэк хрыбтоў Цянь-Шаня, асабліва шматлікая каля возера Ісык-Куль. На крайнім паўднёвым захадзе арэала знойдзена ў заходніх перадгор’ях Туркестанскага хрыбта і ў блізкіх да іх частках даліны ракі Зераўшан.
Часцей за ўсё жыве ў пагорыстых рознатраўных стэпах і ў стэпавых далінах рэк з нізкім травастоем і хмызнякамі; гняздуецца таксама ў сухіх камяністых шырокіх падзях перадгор’яў і ніжняга пояса бязлесных хрыбтоў з палыном і рэдкімі кусцікамі караганы і ядлоўца. Аддае перавагу адчыненым прасторам з травяністай расліннасцю, якой яна можа карміцца, і астраўкам хмызняковых зараснікаў, у якіх зручна хавацца ў выпадках небяспекі; пажадана таксама блізасць вадаёма.
На Беларусь завозілася для акліматызацыі з Тувы ў 1959-60 гг., але беспаспяхова[2].
Барадатая курапатка праводзіць жыццё на паверхні зямлі. На галіны дрэў і хмызнякоў не садзіцца. Бегае хутка і лёгка. Узлятае з характэрным шумам крылаў, часта з адрывістым крыкам, ляціць прама, не пятляючы і энергічна працуючы крыламі, але часцей на невялікія адлегласці і невысока над зямлёй; прызямляючыся, плануе.
Падчас гнездавання барадатыя курапаткі трымаюцца парамі, у астатнія сезоны сем’ямі і чародкамі. Узімку сустракаюцца чародамі ў 150—200 асобін.