Баляслаў Баляслававіч Віленчыц (нар. 3 красавіка 1943, в. Залоззе (з 1966 у складзе в. Казейкі), Стаўбцоўскі раён, Мінская вобласць) — беларускі фізік, спецыяліст у галіне оптыкі і прыбораў і метадаў эксперыментальнай фізікі. Доктар фізіка-матэматычных навук (1995), старшы навуковы супрацоўнік (1987).
Скончыў Беларускі дзяржаўны ўніверсітэт (спецыяльнасць «Фізіка», 1975). У 1985 годзе абараніў кандыдацкую дысертацыю, у 1995 годзе — доктарскую.
Працаваў у Інстытуце цепла- і масаабмену АН БССР (1970—1975), Інстытуце прыкладных фізічных праблем імя А. Н. Сеўчанкі Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта (з 1976, галоўны навуковы супрацоўнік).
Навуковыя інтарэсы: аптычная дыягностыка газавых і аэразольных патокаў.
Распрацаваў метады вымярэння фізічных характарыстык газавых патокаў, фарміравання і дыягностыкі параметраў лазерных пучкоў, стварыў новы навуковы кірунак, які дазваляе комплексна вырашаць праблемы інжынернай экалогіі.
Па выніках распрацовак і даследаванняў апублікавана больш за 170 навуковых прац, атрымана больш за 50 аўтарскіх пасведчанняў і патэнтаў на вынаходніцтвы. Яго градыентна-аптычныя і градыентна-дынамічныя сістэмы дэманстраваліся на спецыялізаваных выстаўках у Мінску, Санкт-Пецярбургу, Маскве, Варшаве, Дэлі, Пекіне, Гановеры, Лейпцыгу.
Узнагароджаны дыпломамі, залатым і чатырма сярэбранымі медалямі ВДНГ СССР, знакам «Вынаходнік СССР» (1984). У 1991 годзе была прысуджана Прэмія Савета Міністраў Рэспублікі Беларусь.