Перыяд Асука (яп.: 飛鳥時代; каля 538 — 710 гг.) традыцыйна вылучаецца ў гісторыі Японіі як другая частка эпохі Ямата.
Упершыню перыяд Асука быў вылучаны групай японскіх мастакоў на мяжы XIX ст. і XX ст. па найменню дзяржаўнага цэнтра, які існаваў у VII — пачатку VIII стст. на тэрыторыі сучаснай прэфектуры Нара. У нашы дні прынята адлічваць пачатак перыяда Асука з усталяваннем улады Кімэя, першага гістарычна зафіксаванага імператара Японіі. Канцом перыяда з’яўляецца перанос сталіцы ў горад Нара.
У 552 г. Сон, валадар карэйскай дзяржавы Пэкчэ, даслаў да Кімэя пасольства, якое даставіла статую Буды і будысцкія рытуальныя тэксты. Згодна японскім паданням, запісаным у пазнейшы час, Кімэй звярнуўся да паплечнікаў з запытам, ці трэба японцам шанаваць Буду. Яны выказвалі розныя меркаванні. Найбольшымі прыхільнікамі распаўсюджвання будызму сталі прадстаўнікі рода Сога-но.
Пасля смерці імператара спрэчкі паміж будыстамі і сінтаістамі суправаджаліся ўзаемнымі ваеннымі дзеяннямі. Гэта прывяло да ўзвышэння рода Сога-но, што спрыяў прыходу да ўлады імператрыцы Суйко. Яе сын Сётоку падтрымаў будыстаў і арганізаваў дзяржаўныя рэформы, у якіх сучасныя даследчыкі прасочваюць уплыў канфуцыянства. Ён заклаў асновы першага агульнадзяржаўнага заканадаўства рыцуро, усталяваў раўнапраўныя адносіны з дынастыяй Суй, у знак перамогі прыхільнікаў будызму пабудаваў вялікі храм у Сётцо. Адносіны паміж будыстамі і сінтаістамі палепшыліся пасля рэформ Тайкі, што спрыялі далейшай цэнтралізацыі дзяржавы і разбурэнню ўплыву Сога-но. Імператар Тэндзі, які заняў трон у 662 г., прыняў тытул нябеснага заступніка.
Перыяд Асука вызначыўся моцным кітайскім і карэйскім уплывам на японскую культуру, узнікненнем ранняй будысцкай архітэктуры і мастацкага стыля торы. Другая палова VII ст. вызначалася як першасны росквіт пісьмовасці, складання асабіста японскай рэлігійнай і эпічнай літаратуры, паэтычнай творчасці.