У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Алешка. Антон Антонавіч Алешка (1 лютага 1913, в. Балотчыцы, цяпер Слуцкі раён — 13 верасня 1971) — беларускі пісьменнік.
Нарадзіўся ў сялянскай сям’і. Скончыў 2-гадовыя педагагічныя курсы пры Слуцкім педагагічным тэхнікуме (1931), да 1935 працаваў настаўнікам у мястэчку Лапічы (цяпер Асіповіцкі раён). Скончыў Ваенна-медыцынскую акадэмію(руск.) бел. ў 1941 годзе[1]. У Вялікую Айчынную вайну ваяваў спачатку на Заходнім, а потым на 3-м Беларускім фронце. Пасля вайны служыў ваенным урачом у ваенна-паветраных сілах. Дэмабілізаваўся ў 1963. Жыў у Мінску. Член Саюза пісьменнікаў СССР з 1951.
Дэбютаваў апавяданнямі ў 1932[1]. У 1938—1939 апублікаваныя некалькі апавяданняў і аповесць «Маладосць» А. Алешкі (часопіс «Полымя»). Аўтар кніг аповесцей і апавяданняў «Раніца» (1949), «Іх першых вітае сонца» (1957), «Пяць сутак» (1959), «Над намі мільён вышыні» (1965), раман «Дарогі без слядоў» (1969), «Неба на замку» (выбранае, 1974, 1984).
Асноўная тэма творчасці пісьменніка — жыццё і баявыя подзвігі савецкіх лётчыкаў[1].
Узнагароджаны ордэнамі Чырвонага Сцяга, Айчыннай вайны II ступені, двума ордэнамі Чырвонай Зоркі, «Знак Пашаны» і медалямі.