Алякса́ндр Фра́нцавіч Раго́за (8 чэрвеня 1858, Віцебск — 29 чэрвеня 1919, Кіеў) — расійскі генерал ад інфантэрыі.
Паходзіў з сям’і праваслаўнага святара ва Украіне. Адукацыю атрымаў у Міхайлаўскім артылерыйскім вучылішчы. Патрапіў у 3-ю гвардзейскую грэнадзёрскую артылерыйскую брыгаду. Удзельнічаў у руска-турэцкай вайне 1877—1878 гадоў. У 1883 скончыў Мікалаеўскую акадэмію Генеральнага штаба. З 22 лістапада 1883 — старэйшы ад’ютант штаба 5-й пяхотнай дывізіі, з 11 студзеня 1888 — памагаты старэйшага ад’ютанта штабу Прыамурскай ваеннай акругі, з 1 ліпеня 1888 — старэйшы ад’ютант ваеннай канцылярыі пры ваенным губернатарстве Прыморскай вобласці. З 28 студзеня 1891 — начальнік страявога аддзела штабу Керчанскай крэпасці.
З 4 верасня 1896 — начальнік штабу 32-й, з 10 сакавіка 1898 — 5-й пяхотных дывізій. З 27 красавіка 1900 — камандзір 18-га пяхотнага Валагодскага палка, з 2 сакавіка 1904 — 1-й брыгады 27-й пяхотнай дывізіі. З 22 кастрычніка 1904 начальнік штабу 3-га армейскага корпуса, з 16 чэрвеня 1906 камендант Усць-Дзвінскай крэпасці.
З 17 сакавіка 1909 — начальнік 19-й пяхотнай дывізіі, у якой служыў калі распачалася Першая сусветная вайна. З 27 верасня 1914 — камандзір XXV Армейскага Корпуса. З 30 жніўня 1915 — камандуючы 4-й арміяй.
Адзін з камандуючых пад час няўдалай Скробава-Гарадзішчанскай аперацыі 1916 года.
21 лістапада 1917 года адхілены ад камандавання арміі.
Ва ўрадзе Украінскай Дзяржавы Скарападскага, з 30 красавіка да 13 снежня 1918 займаў пасаду ваеннага міністра. Пасля паражэнні гетмана і захопу ўлады войскам Пятлюры, з’ехаў у Адэсу. Збіраўся перабрацца на Кубань ці эміграваць, але не здолеў гэта зрабіць. Пасля захопу гораду бальшавікамі — арыштаваны.
Пасля адмовы далучыцца да Чырвонай арміі — расстраляны.