Аляксандр Аляксандравіч Малькевіч (руск.: Александр Александрович Малькевич, нар. 14 чэрвеня 1975, Ленінград, РСФСР, СССР) — расійскі журналіст, тэлевядучы, спецыяліст у галіне сувязяў з грамадскасцю і палітычных выбарчых тэхналогій, старшыня Камісіі Грамадскай палаты РФ па развіцці інфармацыйнай супольнасці, СМІ і масавых камунікацый, прэзідэнт Фонду абароны нацыянальных каштоўнасцяў.
Нарадзіўся 14 чэрвеня 1975 года ў Ленінградзе ў сям’і ветэрана працы і настаўніка[1]. У 1992 годзе скончыў сярэднюю школу № 107 Выбаргскага раёна Санкт-Пецярбурга з залатым медалём. Атрымаў дзве вышэйшыя адукацыі — юрыдычную і ў галіне дзяржаўнага і муніцыпальнага кіравання[2].
З 1991 года Малькевіч працаваў журналістам у шэрагу санкт-пецярбургскіх газет. Быў першым прадзюсарам спявачкі Зары[3]. З 1998 па 2002 гады быў галоўным рэдактарам найстарэйшай дзіцячай газеты Расіі «Пять углов»[4].
У 2002—2003 гадах быў намеснікам старшыні Камітэта па друку і сувязях з грамадскасцю Адміністрацыі Санкт-Пецярбурга[5], у 2003—2007 гадах — намеснікам дырэктара медыяцэнтра Паўночна-Заходняй акадэміі дзяржаўнай службы[6]. У 2004 годзе быў абраны дэпутатам адразу двух муніцыпальных саветаў у розных раёнах Санкт-Пецярбурга[7][8][9].
У 2007—2009 гадах працаваў галоўным рэдактарам Санкт-Пецярбургскага грамадска-палітычнага канала «Ваша грамадскае тэлебачанне!» («ВАТ!»)[10][11]. У 2010 годзе ўзначаліў тэлеканал «Наўгародскае абласное тэлебачанне»[12][13] і ўвайшоў у склад праўлення Нацыянальнай асацыяцыі тэлерадыёвяшчальнікаў (НАТ) Расіі][14].
У 2013 годзе ўдзельнічаў у стварэнні Цэнтра сучаснай каўказскай палітыкі (ЦСКП «Каўказ»)[15][16], стаў генеральным дырэктарам і галоўным рэдактарам групы «КЧР Медыя»[17]. Адначасова стварыў тэлеканал кругласутачнага спадарожнікавага тэлебачання Карачаева-Чаркесіі «Архыз 24» і трапіў у Кнігу рэкордаў Расіі за «самы кароткі тэрмін стварэння рэгіянальнага медыя-холдынгу з нуля»[18].
У 2014 годзе Малькевіч з’ехаў у Сібір, дзе атрымаў пасаду генеральнага дырэктара рэгіянальнага тэлевізійнага канала Омскай вобласці ГТРК «Омск» (12 канал)[19][20]. Пакінуў пасаду ў 2018 годзе па ўласным жаданні[21], стаў галоўным рэдактарам ТАА «Міжнароднае агенцтва навінаў» («МАН»), кіраўніком праекта «USA Really». Апошняе СМІ ўлады ЗША звязваюць з прадпрымальнікам Яўгенам Прыгожыным і АIД[22].
21 сакавіка 2017 года абраны прадстаўніком Омскай вобласці ў склад Грамадскай палаты Расійскай Федэрацыі шостага склікання. У снежні 2018 года на чарговым пленарным пасяджэнні абраны старшынёй Камісіі па развіцці інфармацыйнай супольнасці, СМІ і масавых камунікацый АП РФ[23].
11 лістапада 2018 года быў затрыманы супрацоўнікамі ФБР у аэрапорце Вашынгтона, пасля ператрусу і допыту быў адпушчаны пад абавязацельства зарэгістраваць USA Really як замежнага агента[24][25]. 19 снежня журналіст патрапіў пад санкцыі ЗША за размяшчэнне кантэнту, «які факусуецца на палітычных пытаннях, што падзяляюць грамадства». Пасля гэтага заклікаў расiйскія ўлады звярнуць увагу на дзеючыя ў краіне канкрэтныя замежныя СМІ[26]. У ліпені 2019 года амерыканскі часопіс Foreign Policy апублікаваў артыкул, што абвінавачваў супрацоўнікаў Малькевіча ва ўмяшанні ў выбары ў Лівіі[27].
У 2012[28], 2015[29] і 2017 гадах станавіўся лаўрэатам Нацыянальнай Прэміі «Медыя-Мэнэджэр Расіі»[30]. У 2017 яму была прысуджана Прэмія Урада Расіі ў галіне культуры[31][32] за стварэнне тэлевізійнай дзіцячай гісторыка-патрыятычнай гульні «Знамя Ермака»(недаступная спасылка).
Аўтар пяці навучальных дапаможнікаў, у тым ліку «Арганізацыя і правядзенне кампаній у сферы сувязяў з грамадскасцю: вучэбны дапаможнік для акадэмічнага бакалаўрыяту» (М .: Юрайт, 2018. - 109 с.), двух манаграфій — «СМІ ў выбарах сучаснай Расіі» ( СПб .: Новы Гелікон, 2003. - 156 с.). «Палітычная сацыялізацыя моладзі ва ўмовах глабалізацыі» (Вялікі Ноўгарад: Філіял СЗАГС ў г. Вялікі Ноўгарад, 2011. - 188 с.). Кандыдат палітычных навук, дацэнт[33]. У 2003 годзе абараніў дысертацыю на суісканне вучонай ступені кандыдата палітычных навук. Тэма дысертацыі — «Сродкі масавай камунікацыі ў выбарчым працэсе сучаснай Расіі: стан, сістэма, механізмы ўзаемадзеяння» (СПб .: СЗАГС, 2003. - 191 с.)[34].