Аль-Газалі́ (араб. الغزالى), поўнае імя Абу-Хамі́д Мухама́д ібн-Мухама́д Аль-Газалі́́ 1058, араб. ابو حامد محمد بن محمد الغزالى; — [3]19 снежня 1111) — ісламскі багаслоў і філосаф персідскага паходжання, нарадзіўся ў мястэчку Тус (Харасан). Адзін з найбольш аўтарытэтных настаўнікаў, уваходзіць у лік пачынальнікаў суфізма. З 1091 года ўзначальваў багаслоўскую школу ў Багдадзе па запрашэнні сельджукскага султана. Дзейнасць аль-Газалі была накіравана на фармаванне ўсебаковага і сістэматычнага вучэння суфізма, ён сфармуляваў тэарэтычную базу суфізма і дамогся яго інтэграцыі з агульнапрызнаным ісламам. Разглядаючы пытанне аб свабодзе волі чалавека і боскае яе прызначэння, Газалі развіваў канцэпцыю «прысваенне» — касба, па якой чалавек вольны выбіраць паміж дрэннымі і добрымі ўчынкамі, накшталт прапануюцца ёй Алахам, і таму нясе за іх адказнасць. У шэрагу твораў разгарнуў палеміку з мусульманскімі філосафамі, прадстаўнікамі ўсходняга арыстацелізму (Аль-Фараб, Ібн Сіна і іншымі), па праблемах вечнасці свету, тэорыі прычыннасці і да таго падобнае. Выкладаючы погляды філосафаў, фактычна спрыяў іх распаўсюджванню ў мусульманскім свеце.
Газалі моцна паўплываў на развіццё мусульманскай думкі, а таксама на сярэднявечную мусульманскую філасофію, атрымліваўшы мянушку Худжжат аль-іслам (Довад ісламу).
Абу Хамід аль-Газалі нарадзіўся ў 1058 годзе[4]. Яго сям’я жыла ў Тусе і мела персідскае паходжанне. Бацька Абу Хаміда быў прядыльшчыкам воўны. Ён рана пайшоў з жыцця і выхаваннем Абу Хаміда і яго брата Абуль-Футуха Ахмада заняўся адзін з сяброў бацькі. Неўзабаве спадчына, пакінутая бацькам, вычарпалася і паколькі сябар бацькі сам быў вельмі бедны, ён прапанаваў братам паступіць у медрэсэ ў якасці вучняў, каб пракарміць сябе.
У 1070 годзе аль-Газалі разам з братам пераехалі ў Джурджан (Гарган) для працягу навучання ў імама Ахмада ар-Разікані і Абуль-Касім Джурджыяні. У 1080 годзе аль-Газалі паехаў у Нішапур для таго, каб стаць студэнтам вядомага мусульманскага вучонага Абуль-Маалі аль-Джувайні (пам. у 1085 годзе), вядомага як Імам аль-Харамайн[5]. У імама аль-Джувайні Абу Хамід вывучаў фікх, усул аль-фікх, ашарыцкі калам і іншыя дысцыпліны. Сярод настаўнікаў аль-Газалі, якія навучылі яго тонкасцям суфізму, былі Фазл ібн Мухамад аль-Фарамізі (вучань Абуль-Касіма аль-Кушайры) і Юсуф ан-Насадж.
Неўзабаве маладога і таленавітага багаслова заўважае сельджукскі візір Нізам аль-Мульк. Ён запрасіў аль-газу ў Багдад і даручае яму ўзначаліць медрэсэ Нізаміі. З 1091 па 1095 год ён выкладае ісламскае права ў створаным ім вучонай установе. У медрэсэ вучылася каля 300 вучняў, сярод якіх былі: Абу Бакр ібн аль-Арабі[6], Абу Джыльда ібн ар-Разар, Абу Гайс аль-Джайлі, аль-Барбабазі, Абуль-Байіх аль-Бакраджы, Абуль-Аббас аль-Аклішы, Абдул-Кадыр аль-Джылані, Мухамад ібн Ях’я аш-Шафіі і іншыя вядомыя ісламскія багасловы.
У 1092 годзе Нізам аль-Мульк гіне ад рук ісмаілітаў і ў 1095 годзе аль-Газалі на падставе ажыццяўлення хаджа разам з сям’ёй пакідае Багдад[4]. Сам аль-Газалі тлумачыць свой учынак наступным чынам:
«Затым, паназіраўшы за сабой з боку, я знайшоў сваё становішча небяспечным для мяне, і што я вельмі прывязаўся да ўсяго таго, што набыў з дабротаў зямнога жыцця, і ўсяму таму, што атачала мяне. Затым я, прасачыўшы за сваімі справамі, заўважыў, што лепшае, чым я магу быць заняты, — гэта выкладанне і навучанне. Але гэта былі навукі, якія не прыносяць карысці на тым свеце і не гэтак важныя для зямнога прахлага жыцця. Я ўспомніў пра свой намер навучаць, і аказалася, што раблю гэта не чыста дзеля Алаха, а дзеля славы і пашаны. Тады я пераканаўся, што знаходжуся на краі бездані і ў выніку магу трапіць у Пекла, калі не вазьмуся за выпраўленне свайго становішча. І таму я вырашыў выехаць з Багдада, паколькі думкі аб маім становішчы не давалі мне спакою, але маёй душы (нафсу) гэта зусім не спадабалася, і яна стала мне пярэчыць. І, такім чынам, я стаў вагацца паміж сваёй неўтаймаванай запалам і эгаізмам і заклікамі таго святла да таго часу, пакуль справа не перайшло ад выбару да неабходнасці…»— Биография имама Аль-Газали ат-Туси[7]
На працягу 11 гадоў да 1106 года аль-Газалі правёў жыццё пустэльніка. Спачатку ён прыбыў у Шам. У Дамаску ён далучыўся да суфійскай практыкі адасоблячыся (халват), здзяйсняючы ўнутраныя практыкаванні (рыязат) і духоўныя намаганні (муджахадат). Некаторы час ён знаходзіўся ў служэнні (ітыкаф) у мячэці Амеядаў. Затым ён адправіўся ў Ерусалім (Байт уль-Мукаддас). Там ён вялікую частку часу праводзіў у мячэці Купал Скалы, размешчанай побач з мячэццю аль-Акса. У Іерусаліме была пачата самая знакамітая кніга імама аль-Газалі «Уваскрашэнне навук аб Веры», якую ён скончыў у Дамаску. Пасля вяртання ў Дамаск аль-Газалі здзейсніў паломніцтва ў Меку і наведаў магілу прарока Мухамеда ў Медзіне. У гэтыя гады ён напісаў найбольш значныя свае творы.
У 1106 годзе сын Нізама аль-Мулька Фахр аль-Мульк запрасіў аль-Газалі вярнуцца да выкладання, аль-газу пачынае зноў чытаць лекцыі ў медрэсэ Нізаміі ў Нішапуры[4]. У Нішапуры аль-Газалі пазнаёміўся з шэйхам Абу Алі аль-Фармадзі, якія з’яўляюцца сёмым у ланцужку (сільсіля) шэйхаў накшбандыйскага тарыката. Пад кіраўніцтвам і настаўленнем аль-Фармадзі ён прайшоў усе прыступкі (макам) суфізма.
Незадоўга да смерці аль-Газалі зноў кідае выкладанне і вяртаецца ў Тус. Жыве ў келлі і вучыць маладых паслядоўнікаў суфійскай ладу жыцця. Аль-Газалі памёр у снежні 1111 года ва ўзросце 53 гадоў[3]. Паводле слоў Абдул-Гафуры фарысэі ў аль-Газалі было некалькі дачок і ніводнага сына[8].
Абу Хамід аль-газу быў паслядоўнікам шафиитской прававой школы (мазхаб) і ашаритской Акіда. Яго працы спрыялі развіццю сістэматычнага прадстаўлення суфізм і яго інтэграцыі ў артадаксальны суніцкі іслам. Аль-газу падвяргаў крытычнаму разгляду становішча ўсіх асноўных напрамкаў ісламскай думкі ад ісламскай тэалогіі, суфізму, ісмаілізму да філасофіі[9].
Думкі аль-газу аказалі важнае ўплыў не толькі на мусульманскіх, але і на хрысціянскіх сярэднявечных філосафаў[10]. Аль-Газалі лічаць і бачных прадстаўнікоў ашарыцкага калама (фактычна апошнім вялікім філосафам калама, якія завяршылі стварэнне ашарыцкай метафізікі) і асноватворным тэолагам суфізму. Яго асобу самапаглыбленасць мысляра і містыка, не адмаўляемся ад перадачы сваіх ведаў іншым, але пазбягаць мірскіх ушанаванняў і ўлады, вельмі папулярны як прыклад «сапраўднага» мусульманіна — муміна.
Аль-Газалі увёў новую інтэрпрэтацыю паняцця джыхад ў Каране. На думку аль-газу ў 95 аяте суры Ан-Нісан («Жанчыны») гаворка не ідзе аб барацьбе на поле бою, а пра пераадоленне свайго ніжэйшага «я» (нафс)[11]. Тэму джыхаду закрануў у кнізе «Аль-Васіт фільт-мазхаб» (том 6)[12].
Па ўзроўні пазнавальных здольнасцей людзей аль-Газалі дзяліў іх на дзве катэгорыі: «шырокую публіку», «масу» (аль-ама, аль-‘авам), і «выбраных» (аль-хаса). Да першай катэгорыі ён адносіў радавых вернікаў, якія слепа следуюць рэлігійнай традыцыі. Перад такімі людзьмі нельга даваць сімволікай-алегарычнае тлумачэнне святым тэкстам. Да першай катэгорыі ён таксама адносіў і мутакалімаў, функцыя якіх павінна абмяжоўвацца абаронай догмаў ісламу ад новаўвядзенняў (біда). Да другой катэгорыі ён прылічаў, перш за ўсё філосафаў (фаласіфа) і суфіяў, якія прыходзяць да маністынага погляду на быццё з дапамогай інтуіцыі (ільхам)[4].
З філосафаў асноўнымі суб’ектамі яго крытыкі сталі Арыстоцель, аль-Фараб і Ібн Сіна. Даказваючы безгрунтоўнасць філасофскага шляху пазнання, аль-Газалі пастаянна выкарыстоўваў філасофскія метады абвяржэння, шырока звяртаючыся да прыёмам арыстоцелеўскай логікі. Рухальнымі сіламі яго пошуку ісціны былі сумнеў, скепсіс[9].
Аль-Газалі адыграў вельмі важную ролю ў аб’яднанні паняццяў суфізм і законаў шарыяту. Ён быў тым, хто ў сваіх працах даў фармальнае апісанне суфізму[10]. Калі (асабліва ў гады адзіноты) ён стаў старанна вывучаў навукі (калам, філасофію, ісмаілізм, суніцкую дагматыку), ён прыйшоў да высновы, што рацыянальна сканструяваная вера не жыццёвая, і ўсур’ёз звярнуўся да суфізм. Ён зразумеў, што маральныя асновы павінны грунтавацца на непасрэдным зносінах з Алахам, а таксама на асабістым вопыце перажыванняў. Пры гэтым важна здабыццё прасвятлення або чароўнай ласкі, для якой трэба вызваліцца ад усяго штучнага.
Аль-газу вылучаў тры ўзроўню быцця.
Практычную карысць суфізм аль-Газалі бачыў у накіраванасці яго вучэнні да маральнага ўдасканаленні чалавека. Ён не прымаў дамаганні суфіяў на анталагічны яднанне з Богам і прызнаваў «яднанне» толькі як сімвал спасціжэння бажаства вышэйшай пазнавальнай сілай[4].
Працы аль-Газалі высока ацэнены ў ісламскім свеце. Ён атрымаў шмат тытулаў, сярод іх Шарафуль-А’іма (араб. شرف الائمة), Зайнуд-дын (араб. زین الدین — прыгажосць рэлігіі), Худжатуль-Іслам (араб. حجة الاسلام — довад ісламу) і іншыя[10]. Такія ісламскія багасловы як аз-Захаби=і, ас-Суюці, ан-Нававі, Ібн Асакір лічылі яго «Узнавіцелю» 5 стагоддзя хіджры. Шматаблічны вучэнні аль-газу стала прычынай таго, што мусульманскія дагматыкі адначасова падвяргалі яго крытыцы і ўсхвалялі ў якасці «доваду ісламу». У сучасным свеце аль-Газалі лічыцца адным з самых аўтарытэтных ісламскіх тэолагаў[4]. Шэйх Хамза Юсуф піша пра яго як пра чалавека, які «літаральна выратаваў іслам»[13].
Пасля таго, як аль-газу будучы яшчэ маладым чалавекам напісаў кнігу «аль-Манхуль фі усул аль-фікх» (Асновы ісламскага права, 1109 год), яго настаўнік Абдул-Малік аль-Джувейні сказаў: «Ты пахаваў мяне, у той час калі я яшчэ жывы, няўжо ты ня мог пацярпець пакуль я памру. Твая кніга пакрывае маю кнігу»[14].
Хафіз аз-Захабі (пам. у 1348 годзе) у біяграфіі аль-Газалі пісаў: «Аль-Газалі, шэйх, імам, акіян ведаў, довад ісламу, феномен свайго часу, прыгажосць рэлігіі, Абу Хамід Мухамад ібн Мухамад ібн Мухамад ібн Мухамад ібн Ахмад ат-Туси аш-Шафіі аль-Газалі. Уладальнік многіх твораў, вельмі дасціпны. Навучаўся ў пачатку ісламскага праве ў сваім горадзе, далей перасяліўся ў Найсабур і знаходзіўся ў гуртку студэнтаў, вучыўся ў імама аль-Харамайн, і увабраў у сябе ісламскае права за кароткі час, і стаў красамоўным і спрытным у дыскусіі і быў асноўным з дыскутуючых»[15].
Аль-Газалі адразу ж стаў пераклацца на шматлікія мовы, атрымаў вядомасць у хрысціянскай Еўропе і ў яўрэйскіх грамадах[16][17].
З яго творамі быў знакам Фама Аквінскі, які яго высока цаніў[18].
У канцы XII стагоддзя складанне «Намеры філосафаў» было перакладзена на лацінскую мову і шырока распаўсюдзілася. «Logica et philosophia Algazelis» пераклаў Дамінік Гундзісалін сумесна з яўрэйскім навукоўцам Авендаутам. Гэты пераклад стаў асноўнай крыніцай ў Еўропе па вывучэнню арабскай філасофіі. Пры гэтым ён памылкова лічыўся паслядоўнікам Авіцэны.
У XII — XIII стагоддзях яўрэйскае насельніцтва арабскай Іспаніі актыўна валодала арабскай мовай, і яўрэйскія мысляры маглі непасрэдна ўспрымаць арабскую літаратуру. Иехуда Галеві ў сваіх палемічных працах супраць Арыстоцеля ішоў пазіцыі аль-газу («Самоопровержение філосафаў»), супрацьпастаўляючы невыразнасць філасофіі матэматыцы і логіцы. Абрахам ібн Дауд (Abraham ibn Daud) у складанні Эмунах Рамах наадварот ішоў Авіцэне і аль-Газалі ў канцэпцыі волі, намеры і экстазу (па працы аль-Газалі «Намеры філосафаў»)[17].
У далейшым сачыненні аль-Газалі шматкроць перакладаліся на яўрэйскую мову, адным з першых перакладчыкаў быў Ісаак Альбалаг. Яго працы мелі вялікі рэзананс, пасля яго з’явілася яшчэ два пераклады[17].
Яўрэйскі пераклад «Намераў філосафаў» Аль-Газалі пад назвай «De’ôt ha-Fîlôsôfîm» або «Kavvanôt ha-Fîlôsôfîm» сталі ці ледзь не самымі распаўсюджанымі філасофскімі тэкстамі сярод еўрапейскіх яўрэяў.
Вытрымкі з аль-Газалі ўключалі ў свае сачыненні аб яўрэйскім законе і ладзе жыцця такія мысляры, як Майманід, Абрахам Хасід, Абадыя Майманід, Абрахам ібн Хасдай (Abraham ben Samuel ibn Chasdai) і кабаліст Абрахам Гавісон з Тлемсэна.
Рацыяналізм Газалі, спробы падвергнуць сумневу прычынай і разарваць сувязі паміж прычынамі і следствамі, якія могуць апынуцца не чым іншым, як простай паслядоўнасцю падзей, — каментуецца многімі аўтарамі як пачатак сучаснага скептыцызму[19].
Абу Хамід аль-Газалі з’яўляецца аўтарам больш чым 70 кніг па багаслоўскіх навуках, філасофіі і суфізму[10]. Яго галоўныя працы носяць палемічны характар.
Асноўным складаннем аль-Газалі з’яўляецца трактат «Уваскрашэнне рэлігійных навук» (араб. إحياء علوم الدين), у якім раскрываюцца пытанні культавай практыкі (ібадат), сацыяльна значных звычаяў (адат), «згубных» рыс характару (мухлікат) і рысаў, якія вядуць да выратавання (мунджыят)[4]. У гэтым трактаце аль-Газалі вызначае асноўныя суфійскія каштоўнасці і ідэалы — цярпенне, любоў, беднасць, аскетызм. «Уваскрашэнне» азначае імкненне ажывіць закасцянелую суніцкую сістэму поглядаў, вызначаючы спосабы пазнання ісціны, якія спалучаюць розум, шчырасць і любоў, сумленнасць і імкненне да Алаха. З аднаго боку ён шануе розум як неабходны для пазнання, якое ўключае ў сябе логіку, практыку, сумневы і аб’ектыўнасць. З іншага боку ён вызначае ўзроўні пробліскаў інтуіцыі і экстазу па меры набліжэння да Алаха і кажа пра калектыўных суфійскіх рытуалах.
У сваіх працах па логіцы аль-Газалі папулярызаваў логіку ўсходніх перыпатетыкаў. Рабіў ён гэта змяняючы яе тэрміналогію і прадстаўляючы правілы логікі так, як быццам яны выводзяцца ім з Карана і Суны.