Абдул Фатах Юніс[2] (араб. عبد الفتاح يونس, нар. 1944 г., Джэбель-Ахдар, Кірэнаіка, акупаваная Лівія — 28 ліпеня 2011, Бенгазі, Лівія) — былы міністр унутраных спраў Лівіі і генерал, яго часта называлі «нумарам 2» у лівійскай іерархіі. 22 лютага 2011 года перайшоў на бок паўстанцаў, заклікаючы да падобнага пераходу армiю краіны[3].. Затым быў начальнікам штаба войскамі паўстанцаў. У гутарцы з Джонам Сімпсанам 25 лютага выказаў здагадку, што Муамар Кадафі будзе змагацца да смерці або скончыць жыццё самагубствам.
Існуюць супярэчлівыя дадзеныя аб даце і абставінах яго смерці. Яшчэ 23 ліпеня ў расійскай благасферы[4], а затым і на арабскай навінавым сайце «Аль-Баваба»[5] была распаўсюджаная інфармацыя пра тое, што 23 ліпеня 2011 г. на сустрэчы з палявымі камандзірамі, кіраўнік Пераходнага Нацыянальнага савета М. Джаліль, прызнаў, што галоўнакамандуючы т. зв. «Нацыянальна-Вызваленчай Арміяй Лівіі» Абдул Фатах Юніс мёртвы, тым самым пацвердзіўшы чуткі, што ўжо два дні неафіцыйна паведамляюць з Трыпалі. Такім чынам, першыя чуткі пра яго гібелі з’явіліся яшчэ 21 ліпеня 2011. Аб дакладным часе і абставінах гібелі галоўнага палявога камандзіра паўстанцаў інфармацыі няма.
Першая афіцыйная ва ўсіх сусветных СМІ інфармацыя пра смерць Юніса з’явілася 29 ліпеня 2011 года, агульны сэнс якой зводзіўся да наступнага: камандуючы загінуў пры нявысветленых абставінах у Бенгазі. Ён быў адкліканы ў Бенгазі з участку баявых дзеянняў у горадз Брэга. Па словах кіраўніка Нацыянальнага пераходнага савета (НПС) Мустафы Абдэль-Джаліля, Юніс павінен быў далажыць аб бягучай сітуацыі. Па дарозе Юніс і яшчэ два афіцэры былі забітыя. Па чутках ж, ваеначальніка везлі ў Бенгазі для допыту па падазрэнні яго ў сувязях з Кадафі. Кіраўнік ПНС заявіў, што смерць Юніса — справа рук наймітаў Кадафі, якія праніклі ў шэрагі паўстанцаў. Аднаго з іх нібыта ўжо арыштавалі, іншых шукаюць.[6]. Па версіі Алі Тархуна Юніса забілі самі лівійскія паўстанцы, якія не змаглі дараваць яму ўдзел у расправах над ісламісцкіх падполлем ў часы М. Кадафі[7]. Па іншай інфармацыі ён быў забіты ў сувязі з катастрафічнымі няўдачамі паўстанцаў пад Брэгай, якія паглыбілі раскол у кіраўніцтве пераходнага Нацыянальнага Савета, адцясьненнем ад кіраўніцтва ПНС свецкага крыла паўстанцаў, прадстаўніком якога з’яўляўся Юніс, і надзвычайных узмацненнем ісламістаў і прадстаўнікоў «Аль-Каіды».