Яўген Львовіч Неміроўскі (руск.: Евгений Львович Немировский; 21 красавіка 1925 — 2 ліпеня 2020) — расійскі кнігазнаўца. Доктар гістарычных навук (1972).
Нарадзіўся ў 1925 годзе каля Адэсы. У 1969 абараніў доктарскую дысертацыю пра пачатак славянскага кнігадруку і гісторыю польскага Адраджэння. У 1973 годзе стаў загадчыкам аддзела рэдкіх кніг Ленінскай бібліятэкі ў Маскве, у 1982 — галоўным навуковым супрацоўнікам Расійскай кніжнай палаты.
Жыў у Маскве, памёр у 2020 годзе[1].
Распачаў працу над зводным каталогам і апісаннем старадрукаваных выданняў кірылічнага і глагалічнага шрыфтоў, пісаў працы і манаграфіі пра славянскі кнігадрук, тэорыю і гісторыю сусветнага кнігадруку, пра Швайпольта Фіёля, Івана Фёдарава, Францыска Скарыну. Аўтар дзясяткаў манаграфій пра кніжнасць Сярэднявечча і Рэнесансу. Сярод іх і фундаментальная 600-старонкавая праца «Францыск Скарына: жыццё і дзейнасць беларускага асветніка» (Мінск, 1990).