У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Замыслоўскі.
Ягор Ягоравіч Замыслоўскі (6 (18) чэрвеня 1842, Гродна — 9 (21) мая 1896) — гісторык, археограф, педагог. Прафесар гісторыі Пецярбургскага ўніверсітэта, сапраўдны стацкі саветнік, член-карэспандэнт Пецярбургскай Акадэміі Навук (з 1888 г.).
Нарадзіўся ў сям’і чыноўніка. Скончыў гісторыка-філалагічны факультэт Пецярбургскага ўніверсітэта (1862). З 1864 г. выкладчык у Паўлаўскім жаночым інстытуце, Аляксандраўскім ліцэі і іншых навучальных установах. З 1869 г. выкладчык гісторыка-філалагічнага інстытута. Абараніў дысертацыю на ступень магістра рускай гісторыі (1871), працаваў штатным дацэнтам Пецярбургскага ўніверсітэта. У 1878 годзе чытаў курс гістарычнай геаграфіі ў Археалагічным інстытуце. Абараніў доктарскую дысертацыю «Герберштэйн i яго гістарычна-геаграфічныя звесткі пра Расію» (1884), зацверджаны ардынарным прафесарам Пецярбургскага ўніверсітэта, чытаў лекцыі па гісторыі Расіі 17 ст., помніках старажытнарускага права, гістарыяграфіі і гістарычнай геаграфіі. У 1880—1889 гг. выкладаў рускую і ўсеагульную гісторыю будучаму цару Мікалаю II. З 1888 года — член-карэспандэнт Акадэміі навук. У 1890 годзе пакінуў службу ва ўніверсітэце з-за хваробы.
Аўтар прац «Летапіс заняткаў Археаграфічнай камісіі» (т. 5—7. 1871, 1875, 1877), «Апісанне Літвы, Самагіціі, Русі і Масковіі Себасцьяна Мюнстэра ў XVI ст.» (1880), «Зносіны Расіі з Польшчай у цараванне Фёдара Аляксеевіча» (1887), «Пра зносіны з Захадам пры Іване Грозным» (1889) i інш. Склаў «Гісторыю расійскіх ордэнаў» (1899), а таксама тэхнічны слоўнік для карыстання дакументамі часоў царавання Пятра I і вучэбны атлас па рускай гісторыі (апошні некалькі разоў перавыдаваўся). У сваіх працах Я. Замыслоўскі трымаўся г.зв. нарманскай тэорыі, перацэньваў ролю геаграфічнага фактара ў гісторыі.
Я. Замыслоўскі — адзін з першых рускіх гісторыкаў, які прапанаваў лічыць рубяжом Новага часу для гісторыі Расіі Смутны час, пазней ён прапаноўваў на гэты рубеж да 1-ю трэць 16 ст. У працы «Герберштэйн…» крытычна аналізаваў звесткі С. Герберштэйна і яго папярэднікаў пра Усходнюю Еўропу. Адзначыў ролю Расіі ў вялікіх геаграфічных адкрыццях Сярэднявечча. Лічыў, што каланізацыя, рост і фарміраванне дзяржаўных органаў у пэўнай ступені залежалі ад прыродных і геаграфічных умоў, што на працэс феадальнай раздробленасці ўплывалі этнічныя адрозненні. У класавых рухах 17 ст. ўлічваў нацыянальны фактар. Падрабязна даследаваў руска-польскія адносіны ў 1-й палове 17 ст., сувязі Расіі з Англіяй, Даніяй і Швецыяй у 16—17 ст. і прыйшоў да высновы, што ўдзел Расіі ў справах Цэнтральнай Еўропы прасочваецца ўжо з сярэдзіны 16 ст. Сцвярджаў, што 1670—1680-я гады, якія прыпадалі на гады праўлення цара Фёдара Аляксеевіча, не былі застойным часам у асвеце і культуры Расіі.