Эрвін Неер або Неэр(ням.: Erwin Neher; нар. 20 сакавіка 1944, Ландсберг-на-Леху, Германія) — нямецкі біяфізік, лаўрэат Нобелеўскай прэміі па фізіялогіі і медыцыне ў 1991 годзе разам з Б. Закманам за “адкрыцці, датычныя функцый адзіночных іонных каналаў у клетках”.[7] Разам з Закманам распрацаваў метад лакальнай фіксацыі патэнцыялу.[8][9][10][11]
Эрвін Неер нарадзіўся ў сям’і Франца і Элізабет Неер (у дзявоцтве Пфайфер). Бацька — супрацоўнік кампаніі па вырабу малочных прадуктаў, маці — настаўніца. Мае дзве старэйшыя сястры.
Вывучаў фізіку ў Тэхнічным універсітэце Мюнхена з 1963 па 1966 год.
У 1966 годзе быў узнагароджаны стыпендыяй Фулбрайта для вучобы ў ЗША. Правёў год ва ўніверсітэце Вісконсін-Мадзісана і атрымаў ступень магістра ў галіне біяфізікі.
З 1972 года ў Інстытуце біяфізічнай хіміі Планка ў г. Гётынген, з 1983 года — кіраўнік аддзела.
Аўтар навуковых прац па малекулярнай біялогіі клеткі.
Распрацаваў метады тэстыравання і класіфікацыі іонных каналаў, вызначэння іх структуры і накіраваных змен у клетачных мембранах.
Член Германскай акадэміі прыродазнаўцаў «Леапальдзіна» (1998).
У 1978 годзе пабраўся шлюбам з Евай-Марыяй Неер, ад якой мае 5 дзяцей.
У 2003 годзе Неер быў адным з 21 лаўрэатаў Нобелеўскай прэміі, якія падпісалі Другі гуманістычны маніфест.[12]