Эдыкт

Эдыкт (лац.: edictum «аб’ява» ад edicere «аб’яўляць») — распараджэнне найвышэйшай улады ў Сярэднявечча і Новы час.

Старажытны Рым

Тэрмін “эдыкт” паўстаў у рымскім праве.

У Рымскай Рэспубліцы эдыктам называлася пісьмовае або вуснае распараджэнне (уладнае заяву) магістрата пры уступленні ў пасаду. Эдыкт утрымліваў праграму дзейнасці магістрата і меў абавязковую сілу на працягу тэрміну яго паўнамоцтваў. Эдыкты выдавалі і эдылы, але асаблівае значэнне мелі эдыкты прэтараў. Фактычна асноўныя прававыя палажэнні прэтарскага эдыкта перапісваліся з года ў год і, такім чынам, набывалі общенормативный характар (пастаянны эдыкт).

У перыяд прынцыпата і даміната эдыкт стаў відам імператарскага закона. Ва II стагоддзі н. э. Рымскі юрыст Салвэй Юльян склаў канчатковы тэкст прэтарскага эдыкта ("вечны эдыкт") па ўказанні Адрыяна.

• Эдыкт Каракалы
• Міланскі эдыкт
• Фесаланікійскі эдыкт

Літаратура

• Е. Д. Смирнова, Л. П. Сушкевич, В. А. Федосик. Средневековый мир в терминах, именах, названиях. Минск: «Беларусь», 2001.

Гэты артыкул занадта кароткі. Калі ласка, дапоўніце яго яшчэ хоць бы некалькімі сказамі і прыбярыце гэта паведамленне. Калі артыкул застанецца недапісаным, ён можа быць выстаўлены да выдалення. Для ўказання на працяг працы над артыкулам выкарыстоўвайце шаблон \{\{subst:L\}\}.