Міланскі эдыкт (лац.: Edictum Mediolanensium) — ліст імператараў Канстанціна і Ліцынія датаваны 313 годам, які абвясціў рэлігійную цярпімасць на тэрыторыі Рымскай імперыі.[1] Міланскі эдыкт стаў важным крокам на шляху ператварэння хрысціянства ў афіцыйную рэлігію імперыі. Непасрэдны тэкст эдыкта да нас не дайшоў, аднак ён цытуецца Лактанцыем у яго працы «Пра смерць ганіцеляў».
Міланскі эдыкт быў накіраваны главам правінцыйных адміністрацый імперыі ад імя імператараў Канстанціна і Ліцынія ў 313 годзе. Еўсевій Кесарыйскі піша: «…Канстанцін і з ім Ліцыній, які яшчэ не ўпаў у шаленства, якое авалодала ім пазней, шануючы Бога за таго, хто падараваў усё пасланае ім дабро, аднадушна выдалі закон, для хрысціян выключна цудоўны. Яны паслалі яго Максіміну, які яшчэ кіраваў на Усходзе і запабягаў перад імі».[2]
Гэты эдыкт быў працягам Нікамедыйскага эдыкта ад 311 года, выдадзенага імператарам Галерыем. Аднак, калі Нікамедыйскі эдыкт легалізаваў хрысціянства і дазваляў адпраўленне абрадаў пры ўмове, што хрысціяне будуць маліцца пра дабрабыт рэспублікі і імператара, Міланскі эдыкт пайшоў яшчэ далей.
У адпаведнасці з гэтым эдыктам усё рэлігіі ўраўноўваліся ў правах, такім чынам, традыцыйнае рымскае язычніцтва страчвала ролю афіцыйнай рэлігіі. Эдыкт асабліва вылучае хрысціян і прадугледжвае вяртанне хрысціянам і хрысціянскім абшчынам усёй уласнасці, якая была ў іх аднята падчас ганенняў. Эдыкт таксама прадугледжвае кампенсацыю з казны тым, хто ўступіў ва ўладанне ўласнасцю, якая раней належала хрысціянам і быў вымушаны вярнуць гэту ўласнасць ранейшым уладальнікам.
Меркаванне шэрагу вучоных, што Міланскі эдыкт абвясціў хрысціянства адзінай рэлігіяй імперыі не знаходзіць, паводле пункта гледжання іншых даследчыкаў, пацверджання як у тэксце эдыкта, так і ў акалічнасцях яго складання.[3] Прафесар В. В. Болатаў адзначае, што «эдыкт даў свабоду ўсяму насельніцтву імперыі прытрымлівацца сваёй рэлігіі, пры гэтым не абмежаваў прывілеі язычнікаў і адкрыў магчымасць пераходу не толькі ў хрысціянства, але і ў іншыя, язычніцкія культы»[4].