Часовы ўрад Эстоніі (эст.: Eesti Ajutine Valitsus) быў сфарміраваны 24 лютага 1918 Камітэтам выратавання, абраным Маапяевам — сходам Эстляндскай губерні. У склад Часовага ўрада ўвайшлі Канстанцін Пятс (старшыня), Юры Вільмс (міністр юстыцыі), Яан Поска (міністр замежных спраў), Юхан Кук (міністр фінансаў), Яан Рамат (міністр харчавання і сельскай гаспадаркі), Андрэс Ларка (ваенны міністр), Вілем Масік (міністр працы і сацыяльнага забеспячэння), Фердынанд Петэрсэн (міністр дарог) і Петэр Пыльд (міністр адукацыі)[1].
Асноўнымі задачамі Часовага ўрада былі лабісцкая дзейнасць дзеля дыпламатычнага прызнання незалежнасці Эстоніі, супрацьстаянне нямецкай акупацыі і падрыхтоўка выбараў у Эстонскі ўстаноўчы сход.
Неўзабаве Эстонія была акупавана нямецкімі войскамі, і краіна трапіла пад адміністрацыйны кантроль Обер Оста. У выніку нямецкай рэвалюцыі і яе капітуляцыі ў I сусветнай вайне 11 лістапада[2] акупанты 19 лістапада фармальна перадалі ўладу ў Эстоніі ў рукі Эстонскага часовага ўрада[3].
Часовы ўрад склаў свае паўнамоцтвы 8 мая 1919 года ў сувязі з скліканнем 23 красавіка Эстонскага ўстаноўчага сходу.