Цаа Цаа (другое імя — Мэн-дэ; 155—220) — кітайскі паэт, палкаводзец і дзяржаўны дзеяч. Бацька Цаа Пэя і Цаа Чжы. Быў міністрам апошняга імператара дынастыі Хань Сянь-дзі (кіраваў у 189—220). Усё жыццё правёў у войнах. Падавіў паўстанне Жоўтых павязак. На працягу некалькіх гадоў вёў вайну з палкаводцамі — Люй Бу, Юань Шаа і Чжан Сюэ і перамог іх. У барацьбе з супернікамі выкарыстаў плямёны — ухуань і дзі. Заснаваў царства Вэй (220—265), якое займала тэрыторыю Паўночнага і Цэнтральнага Кітая, абвясціў Цаа Пі імператарам. Большая частка вершаў Цаа Цаа — перайманне народнаму юэфу. У іх апісаны паходы, марнасць чалавечага існавання і адначасова праслаўлялася новая дынастыя. Цаа Цаа — аўтар твораў па ваенным мастацтве.