Ураўненні Эйнштэйна (часам сустракаецца назва «ураўненні Эйнштэйна-Гільберта»[1]) — ураўненні гравітацыйнага поля ў агульнай тэорыі адноснасці, якія звязваюць паміж сабой метрыку скрыўленай прасторы-часу з уласцівасцямі матэрыі, што запаўняе яе. Тэрмін выкарыстоўваецца і ў адзіночным ліку: «ураўненне Эйнштэйна», бо ў тэнзарным запісе гэта адно ўраўненне, хоць у кампанентах уяўляе сабой сістэму ўраўненняў.
Выглядаюць ураўненні наступным чынам:
R
a b
−
R 2
g
a b
Λ
g
a b
=
8 π G
c
4
T
a b
,
{\displaystyle R_{ab}-{R \over 2}g_{ab}+\Lambda g_{ab}={8\pi G \over c^{4}}T_{ab},}
дзе
R
a b
{\displaystyle R_{ab}}
— тэнзар Рычы, які атрымліваецца з тэнзара крывізны прасторы-часу
R
a b c d
{\displaystyle R_{abcd}}
пры дапамозе згорткі яго па пары індэксаў, R — скалярная крывізна, гэта значыць згорнуты тэнзар Рычы,
g
a b
{\displaystyle g_{ab}}
Λ
{\displaystyle \Lambda }
T
a b
{\displaystyle T_{ab}}
уяўляе сабой тэнзар энергіі-імпульсу матэрыі, (
π
{\displaystyle \pi }
— лік пі, c — хуткасць святла ў вакууме, G — гравітацыйная пастаянная Ньютана). Ва ўраўненні ўсе тэнзары сіметрычныя, таму ў чатырохмернай прасторы-часе гэтыя ўраўненні раўнасільныя 4·(4+1)/2=10 скалярным ураўненням.
Адной з істотных уласцівасцей ураўненняў Эйнштэйна з’яўляецца іх нелінейнасць, з-за якой прыводзіць да немагчымасці выкарыстання пры іх рашэнні прынцыпу суперпазіцыі.