Уладзімір Феліксавіч Багінскі (нар. 2 лютага 1938, г. Масква) — беларускі вучоны ў галіне лесазнаўства. Член-карэспандэнт Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі (2004), доктар сельскагаспадарчых навук (1986), прафесар (2005).
Скончыў СШ № 2 г. Хойнікі, потым Беларускі лесатэхнічны інстытут (1960). З 1968 года ў Беларускім НДІ лясной гаспадаркі (аспірант, малодшы, старшы навуковы супрацоўнік, загадчык аддзела, загадчык лабараторыі, з 1989 па 1991 г. — намеснік дырэктара па навуковай рабоце).
З 1992 года па 2006 года ў намеснік дырэктара па навуковай рабоце Інстытута лесу Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі, з 2006 года загадчык лабараторыі інстытута. З 2007 года прафесар Гомельскага дзяржаўнага ўніверсітэта імя Ф.Скарыны[1].
Прэмія Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі (1997).
Навуковыя працы прысвечаны выяўленню заканамернасцей узаемаадносін драўняных раслін і навакольнага асяроддзя, унутранай будове, структуры і дынаміцы чыстых і змешаных лясных фітацэнозаў. Змадэляваў аптымальныя параметры чыстых і змешаных лясных фітацэнозаў, заканамернасці іх зрэджвання, уплыў на рост і прадуктыўнасць лясных насаджэнняў кліматычных, глебавых і антрапагенных фактараў. Распрацаваў тыпізацыю структуры антрапагенных дрэвастояў, вызначыў шляхі павышэння іх прадуктыўнасці і ўсталяваў аптымальныя параметры арганізацыі гаспадаркі ў іх. Прапанаваў метады лесаўпарадкавання і вядзення гаспадаркі ў лясах, забруджаных радыёнуклідамі. Распрацаваў новую класіфікацыю лясоў, якая дазваляе аптымізаваць сыравінныя рэсурсы і экалагічныя карыснасці лесу. Укараніў у лесагаспадарчую вытворчасць Беларусі сістэму нарматываў для таксацыі лесу, лесаўпарадкавальнага праектавання і прагнозных разлікаў: аптымальныя ўзросты высечкі лесу, сістэму ацэнкі комплексу лясных рэсурсаў і карыснасцяў лесу, товарызацыі пры лесаўпарадкаванні.
Аўтар больш за 380 навуковых прац, у тым ліку 17 манаграфій, кніг і вучэбных дапаможнікаў.