Уладзімір Сяргеевіч Галушкевіч (2 студзеня 1898, г. Мсціслаў — 1964) — савецкі военачальнік, удзельнік Грамадзянскай, Савецка-фінскай і Вялікай Айчыннай вайны. Генерал-лейтэнант (1962)[1].
Рускі. У РСЧА з 15 лютага 1918 года, удзельнічаў у Грамадзянскай вайне[1]. З лютага 1918 года ў з-м Магілёўскім атрадзе Чырвонай гвардзіі[1]. Пасля вайны — на камандных і штабных пасадах. З 1934 года ў штабе арміі і Генштабе РСЧА[1].
Член ВКП(б) з 1939 года, палкоўнік, у 1939 годзе скончыў Ваенную Акадэмію імя Фрунзе[1] і ў 1939-40 гадах выкладаў там.
У 1940 годзе падчас вайны з Фінляндыяй[1] прызначаны начштаба 13-й арміі(руск.) бел. (да 2 сакавіка 1940 года)[2], 20 лютага 1940 года атрымаў воінскае званне камбрыг.
У гады Вялікай Айчыннай вайны з ліпеня 1941 г. — у дзеючай арміі на камандных пасадах: у жніўні 1941 — начальнік аператыўнага аддзела штаба Цэнтральнага фронту[1], з канца лістапада 1941 — намеснік начальніка штаба і начальнік аператыўнага кіравання Заходняга фронту[1], генерал-маёр (студзень 1942 г.), у студзені-маі 1942 в. а. начальніка штаба Заходняга фронту (затым на гэтую пасаду вярнуўся В. Д. Сакалоўскі).
Арыштаваны 20 ліпеня 1942 года асабіста В. С. Абакумавым па справе пра змову ў Ваеннай Акадэміі імя Фрунзе[3]. Следства вялося да студзеня 1943, затым на працягу 8 гадоў ён наогул не дапытваўся. Паколькі ён не прызнаў сябе вінаватым «ва ўдзеле ў змоўніцкай групе», у лістападзе 1950 яму прад’явілі новае абвінавачванне «ў вядзенні антысавецкіх размоў», і ў сакавіку 1952 Ваенная калегія Вярхоўнага суда СССР асудзіла яго да 10 гадоў пазбаўлення свабоды[4].
Рэабілітаваны пасля смерці Сталіна, служыў у Ваенна-навуковым кіраванні Генеральнага штаба[1]. Генерал-лейтэнант (1962).