Уладзімір Рыгоравіч Вейсберг (руск.: Влади́мир Григо́рьевич Ве́йсберг; 7 чэрвеня 1924, Масква — 1 студзеня 1985, Масква) — савецкі мастак і тэарэтык мастацтва, адзін з вядомых майстроў «неафіцыйнага мастацтва».
Сын педагога і псіхолага Р. П. Вейсберга (1884—1942). У 1920-я гады бацька, ведаючы нямецкую мову, зацікаўліваецца ідэямі З. Фрэйда, спрабаваў іх укараніць у савецкі лад. Пазней, з Наркамапраса, дзе ён працаваў пад заступніцтвам А. Шміта, яго перавялі на выкладчыцкую працу, дзе ён таксама змог праявіць сябе як рэдактар педагагічнага часопіса «Савецкая педагогіка». Маці, Марыя Якаўлеўна, з сібірскай сям’і Бурцавых, — бібліятэкар у Інстытуце працы і гігіены.
Падчас Вялікай Айчыннай вайны У. Вейсберг хацеў патрапіць на фронт, але быў адпраўлены на выкопванне супрацьтанкавых акопаў. Падчас адной з бамбёжак Вейсберга моцна кантузіла, што стала прычынай далейшага звароту да неўрапатолага. Пазней мастак не аднойчы клаўся ў шпіталь. З 1943 па 1948 год вучыўся ў студыі ВЦСПС у мастака С. М. Івашава-Мусатава, пазней хадзіў у майстэрню А. А. Асьмёркіна, дзе раней выкладаў жывапіс І. І. Машкоў. Наведваў «дамашнюю акадэмію» В. Я. Сітнікава.
У 1946 годзе Мастацкі інстытут ім. В. І. Сурыкава аднавіў акадэмічныя заняткі. У першы пасляваенны набор У. Вейсберг не прайшоў па конкурсе. З 1959 па 1984 год выкладаў жывапіс у студыі Інстытута павышэння кваліфікацыі Саюза архітэктараў СССР, з 1964 па 1966 год выкладаў на Курсах тэлебачання Масквы. З 1961 года — член Саюза мастакоў СССР. Удзельнік групы «Восем». Першая персанальная выстава ў СССР адбылася ўжо пасля смерці мастака — у 1988 годзе. Большая частка работ Вейсберга знаходзіцца за мяжой у прыватных зборах.
Уладзімір Рыгоравіч Вейсберг памёр у Маскве 1 студзеня 1985 года.
Пахаваны ў Маскве, на Увядзенскіх могілках, участак № 11.