Уладзімір Львовіч Леві (род. 18 Лістапада 1938, Масква) — савецкі і расійскі пісьменнік, урач-псіхатэрапеўт і псіхолаг, аўтар кніг па розных аспектах папулярнай псіхалогіі.[2] Кандыдат медыцынскіх навук.
Уладзімір Львовіч Леві нарадзіўся ў сям’і вядомага вучонага ў галіне тэорыі і тэхналогіі атрымання ліцейных сплаваў, доктара тэхнічных навук, лаўрэата Сталінскай прэміі (1950), прафесара Маскоўскага інстытута сталі і сплаваў Льва Ізраілевіча Леві. Па бацькавай лініі сям’я паходзіла з габрэйскай земляробчай калоніі Новополтавка Херсонскай губерні.[3]
Маці — Алена Аркадзьеўна Клячко, ураджэнка Антвэрпэна (з сям’і расійскіх эмігрантаў), працавала інжынерам-хімікам (Уладзімір Леві да 16 гадоў насіў прозвішча маці). Дзядзька (старэйшы брат маці) - доктар хімічных навук, прафесар Юры (Юстын) Аркадзьевіч Клячко.[4]
Скончыў Першы маскоўскі медыцынскі інстытут (1961) і пасля аспірантуру пры кафедры псіхіятрыі там жа[5], працаваў ардынатарам і лекарам-псіхіятрам у Бальніцы імя П. П. Кашчанка[6][7], затым псіхатэрапеўтам, навуковым супрацоўнікам Інстытута псіхіятрыі Міністэрства аховы здароўя РСФСР (Усесаюзны навукова-метадычны суицидологический цэнтр праф. А. Г. Амбрумовой), дзе спецыялізаваўся ў галіне суицидологии - вывучэння і прафілактыкі самагубстваў; удзельнічаў у стварэнні «тэлефона даверу» і крызіснага стацыянара. Сумесна з А. Г. Амбрумовой працаваў над даследаваннем псіхалагічных аспектаў пресуицида (1974) як «стану асобы з падвышанай верагоднасцю здзяйснення суіцыдальных акта».
У далейшым працаваў у галіне навуковай і практычнай псіхалогіі ў інстытутах псіхалогіі РАН і Акадэміі адукацыі; займаўся праблемамі выхавання дзяцей, псіхатэрапіяй дзяцей і падлеткаў, псіхалагічнай дапамогай сем’ям, псіхатэрапіяй экстрэмальных станаў і асобасных крызісаў, псіхалогіяй мастацтва.[8] У 1980-я гады займаўся таксама педагагічнай псіхалогіяй.[9][10] На працягу многіх гадоў супрацоўнічаў з часопісам і выдавецтвам «Сям’я і школа».[11]
Уладзімір Леві — аўтар шэрагу кніг па папулярнай псіхалогіі і псіхатэрапіі для шырокага кола чытачоў.
На працягу 1960-х гадоў публікаваў навукова-папулярныя артыкулы ў часопісе «Веды-сіла" і іншых перыядычных выданнях. Першая кніга «Паляванне за думкай: Нататкі псіхіятра» выйшла ў 1967 годзе ў навукова-папулярнай серыі «Эўрыка» выдавецтва «Маладая гвардыя». Далей рушылі ўслед «Я і Мы» (першая прэмія Усесаюзнага таварыства «Веды»), «Мастацтва быць сабой», «Мастацтва быць іншым» (усе ў той жа серыі «Эўрыка» выдавецтва «Маладая гвардыя»), «Гутарка ў лістах», «Колер лёсу», «Везёт же людям», «Нестандартны дзіця», трохтомнік «Споведзь гіпнатызёр» і аднайменны аўдыёдыск з вершамі і аўтарскай музыкай ва ўласным выкананні (апошнія кнігі ў выдавецтвах «Сям’я і школа» і «Фізкультура і спорт»). Кнігі шматкроць перавыдаваліся, перакладзены на замежныя мовы.
Першыя публікацыі вершаў — у 1980-х гадах у часопісах «Новы свет» і «Огонёк». У 2000 годзе выдаў кнігу вершаў «Зачёркнутый профіль».