Сядзіба Гагарыных — гарадская сядзіба ў Маскве.
Галоўны дом сядзібы пабудаваны ў стылі ампір ў 1820—1823 гадах па праекце архітэктара Д. І. Жылярдзі па замове дырэктара імператарскіх тэатраў, конназаводчыка(руск.) бел. князя С. С. Гагарына(руск.) бел.[1], які набыў валоданне на Паварской каля 1818 года[2]. Пры пабудове незвычайна буйнога для таго часу галоўнага дома ў яго было ўключаны больш ранні будынак, які стаяў тут[2]. Доўгі час аўтарства будынка прыпісвалася іншаму архітэктару — В. І. Бавэ, і толькі ў 1975 годзе, калі праводзілася першая навуковая рэстаўрацыя сядзібы, было ўстаноўлена аўтарства Д. І. Жылярдзі[3]. Заказчык быў горача захоплены пабудовай будынка, укладваў у яго вялікія сродкі і энергію. Аднак грашовыя цяжкасці вымусілі С. С. Гагарына прадаць сядзібу яшчэ да завяршэння аздобных прац[4]. Пасля князя Гагарына валоданне перайшло багатаму пензенскіх конезаводчыку і мецэнату Ахотнікаву, які ў 1840-х гадах падарыў сядзібу Кіраўніцтву Маскоўскага дзяржаўнага конезаводства[1]. Конезаводства размяшчалася тут больш за 40 гадоў, ладзіла ў сядзібе выстаўкі па продажы коней. У доме таксама знаходзіліся ведамасныя кватэры служачых. У 1875 годзе ў адной з кватэр на ніжнім паверсе пасяліўся загадчык Маскоўскім аддзяленнем конезаводства генерал-маёр Л. М. Гартунг з жонкай — старэйшай дачкой А. С. Пушкіна Марыяй Аляксандраўнай(руск.) бел.[5][4]. Рэпрадукцыя партрэта М. А. Гартунг упрыгожвае ў цяперашні час парадную камінную залу будынка[4].
Пасля кастрычніцкай рэвалюцыі тут у розны час размяшчаліся ваенныя курсы, конная база Саўнаркама(руск.) бел.[6], аддзяленне Інстытута чырвонай прафесуры(руск.) бел.. З канца 1920-х гадоў у будынку працавала Інтэрнацыянальная ленінская школа, у якой праходзілі навучанне камуністы з розных краін. Пазней у сядзібе размяшчалася кавалерыйскае вучылішча імя Будзёнага, дзе вучыўся акцёр Уладзімір Зельдзін, а таксама падлеткамі наведвалі заняткі (не будучы курсантамі) Васіль Сталін(руск.) бел., сыны Мікаяна[7]. З 1937 года ў будынку былой сядзібы Гагарыных размяшчаецца Літаратурны музей А. М. Горкага; у левай частцы будынка — Інстытут сусветнай літаратуры імя А. М. Горкага РАН(руск.) бел.. У 1956 годзе перад цэнтральным уваходам у галоўны дом сядзібы ўсталяваны помнік пісьменніку А. М. Горкаму работы скульптара В. І. Мухінай і архітэктара А. А. Заварзіна(руск.) бел..
У адрозненне ад большасці ампірных дамоў той эпохі, фасад будынка аформлены не каланадай, а трыма арачнымі нішамі на ўзроўні другога паверха, якія абрамленыя калонамі дарычнага ордара. Верхнія часткі ніш багата дэкараваны, пад цэнтральным франтонам будынка праходзіць багата дэкараваны фрыз[8]. Акрамя заказных скульптурных і ляпных упрыгожванняў, у аздабленні фасада выкарыстаны тыпавыя дэкаратыўныя вырабы. Так, замкі аконных праёмаў першага паверха будынка ўпрыгожваюць маскароны ў выглядзе ільвіных галоў (скульптар Г. Ц. Замараеў)[2], якія таксама выкарыстаны для аздаблення рэдактарскага корпуса Універсітэцкай тыпаграфіі(руск.) бел. на Страсным бульвары(руск.) бел. і шэрагу іншых будынкаў[9]. Перад домам размешчаны парадны двор, абгароджаны з боку вуліцы агароджай з лёгкай металічнай рашоткай. Парадная частка дома Гагарына знаходзіцца на другім паверсе будынка і ўключае ў сябе аванзалу, вялікую танцавальную залу, анфіладу адкрытых гасціных, камінную залу, парадны кабінет і шэраг іншых памяшканняў. Парадныя пакоі аформленыя калонамі дарычнага, карынфскага і іанічнага ордараў, скульптурнымі кампазіцыямі і багатымі ляпнымі арнаментамі[4]. У афармленні сядзібнага дома былі выкарыстаныя работы скульптараў І. П. Віталі і С. П. Кампіёні(руск.) бел.[8].
У галоўным доме сядзібы захаваліся аздабленне інтэр’ераў (сталярныя і скабяныя вырабы, роспісы, ляпніна, камін) і планіроўка, якая адрознівалася арыгінальнасцю для часу пабудовы[8]. У глыбіні ўчастка захаваўся аднапавярховы крыты конны манеж, таксама пабудаваны па праекце Д. І. Жылярдзі[2]. Галоўны дом сядзібы, будынак манежа і агароджа з двума варотамі з’яўляюцца аб’ектамі культурнай спадчыны федэральнага значэння; помнік А. М. Горкаму — аб’ектам культурнай спадчыны рэгіянальнага значэння[10].