Самуіл Хаімавіч Агурскі (29 красавіка 1884, Гродна — 19 жніўня 1947, Паўладар) — беларускі савецкі гісторык. Член-карэспандэнт АН БССР (1936)[1]. Сын — Міхаіл Самуілавіч Агурскі.
Удзельнік рэвалюцыйнага руху 1905 года. У 1906—1907 гадах у эміграцыі ў Англіі і ЗША. Пасля Лютаўскай рэвалюцыі вярнуўся на радзіму. У 1918 годзе працаваў ваенкомам у Віцебску. У 1925—1934 гадах загадчык інстытута, намеснік дырэктара Інстытута гісторыі партыі пры ЦК КП(б)Б. У 1935 годзе намеснік дырэктара Інстытута нацыянальных меншасцей АН БССР[1].
У 1938 годзе быў арыштаваны па абвінавачванні ў прыналежнасці да яўрэйскай фашысцкай арганізацыі і ў шкодніцтве ў Акадэміі навук, прысуджаны да 5 гадоў спасылкі, адбываў у Паўладары. У красавіку 1947 года на кароткі час нелегальна прыехаў у Маскву (высвятляў магчымасць перагляду справы), але вымушаны быў вярнуцца ў Паўладар, дзе неўзабаве сканаў. У 1956 годзе Агурскі быў рэабілітаваны[2].
Распачаў спробы навукова-літаратурнай крытыкі асобных аспектаў бундаўскай інтэрпрэтацыі рэвалюцыйнага руху ў Беларусі. Аўтар прац па гісторыі рэвалюцыйнага руху ў Беларусі, рэдактар зборнікаў матэрыялаў «1905 у Беларусі» (1926), «Кастрычнік у Беларусі» (1927)[1][3].
Апублікаваў больш за 30 навуковых прац, у тым ліку 4 манаграфіі.
Асноўныя працы:
Самуіл Хаімавіч Агурскі на Вікісховішчы |