Са́вава кні́га — кірылічны стараславянскі арнаментаваны рукапіс, няпоўны тэкст кароткага евангелля-апракаса. Утрымлівае 166 аркушаў пергамена фарматам 17x13 — 17x14 см рознага часу; найбольш каштоўныя найстаражытнейшыя лісты 25—153 і 166 (датуюцца XI стагоддзем). Рукапіс названы па імені пісца — святара Савы, двойчы ўпамянутага ў прыпісках да тэксту (на лл. 51а і 56а, «поп Савва писал»).
Мяркуюць, што кніга была перапісана з глагалічнага арыгінала(руск.) бел.. Найстаражытнейшая частка — з паўночна-ўсходняе Балгарыі, астатнія лісты ўсходнеславянскага (меркавана кіеўскага) паходжання. Кніга была ўласнасцю Сяродкінскага манастыра пад Псковам, пазней трапіла ў бібліятэку маскоўскай сінадальнай тыпаграфіі, цяпер захоўваецца ў РДАСА пад шыфрам ф. 381, № 14. Рукапіс некалькі разоў рэстаўрыраваўся; рэстаўрацыя сярэдзіны XX стагоддзя была хутчэй шкоднай, пасля праведзенай тады чысткі пергамена амаль знік кінаварны тэкст, а пры пераплёце былі пераблытаныя лісты.
Рукапіс быў адкрыты і ўпершыню выдадзены (урыўкамі) І. І. Сразнеўскім (1868). Навуковае выданне ажыццявіў В. М. Шчэпкін(руск.) бел. (1903; перавыдадзена ў Грацы ў 1959). У 1999 годзе кніга выдадзена факсімільна (у чорна-белым выкананні).