Тэрмін рухавік унутранага згарання як правіла, ставіцца да рухавіка, у якім згаранне з перапынкамі, як то чатырохтактнымі і двухтактнымі поршневымі рухавікамі, а таксама да шасцітактнага поршневага рухавіка Ванкеля і ротарнага рухавіка. Другі клас рухавікоў унутранага згарання выкарыстоўваць бесперапыннае гарэнне: газавыя турбіны, рэактыўныя рухавікі і большасць ракетных рухавікоў, кожны з якіх з’яўляюцца рухавіком унутранага згарання паводле таго ж прынцыпу[1].
Рухавік унутранага згарання даволі моцна адрозніваецца ад рухавіка знешняга згарання, як то паравых рухавікоў або рухавіка Стырлінга, у якіх энергія падаецца працоўнай вадкасцю, якая не змешваецца з забруджанымі прадуктамі гарэння. Працоўнымі вадкасцямі могуць быць паветра, гарачая вада, вада пад ціскам ці нават вадкі натрый, які награваюць у нейкім катле.
Вялікая колькасць розных канструкцыяў для рухавіка ўнутранага згарання былі распрацаваны і пабудаваны з рознымі моцнымі і слабымі бакамі. Рухавікі ўнутранага згарання выкарыстоўваюцца ў якасці крыніцы сілкавання для аўтамабіляў, самалётаў і суднаў.