У наш час румыны ў Венгрыі складаюць малаважную меншасць. Паводле апошніх даных венгерскага перапісу 2011 года (які праводзіўся на аснове прынцыпу самавызначэння),[1] колькасць румын склала 35 641 чалавек ці 0,3% ад агульнай колькасці насельніцтва краіны, тым самым значна павялічыўшыся ў параўнанні з 8 482 чалавек ці 0,1% у 2001 годзе. Румыны жывуць галоўным чынам у гарадах і вёсках, размешчаных каля румынскай граніцы, напрыклад, у Батаньі, Элеку, Дзьюле, а таксама ў венгерскай сталіцы Будапешце.
Гістарычна склалася так, што значная частка зямель сучаснай Румыніі належала каралеўству Венгрыя.
Незалежна ад факту румынскай прысутнасці ў Трансільваніі да яе заваявання венграмі (гл. паходжанне румын), першыя пісьмовыя крыніцы пра румынскія паселішчы датуюцца XIII стагоддзем. У адным з летапісаў у 1283 годзе згадваецца вёска Алатэлук, дзе жылі румыны.[2][3] «Зямля румын» (1222, 1280)[3][4][5][6] знаходзілася ў Фэгэрашы: гэта тэрыторыя згадваецца ў 1285 годзе пад іншай назвай - Олашы.[3] Упершыню нібыта румынскае імя «Ола» ў Венгрыі згадваецца ў адной з каралеўскіх хартый 1258 года.[3] У той час румыны пражывалі ў Трансільваніі, Банаце, Марамарашы і Парцыуме.
Пасля Трыянонскага дагавора Венгрыя стала практычна цалкам этнічна аднароднай дзяржавай, дзе толькі 10,4% насельніцтва складалі нацыянальныя меншасці, з якіх 6,9% былі немцамі, румын жа ў краіне пражывала каля 0,3%.
Колькасць румын у Венгрыі рэзка павялічылася на кароткі перыяд у час Другой сусветнай вайны , калі Венгрыя анексавала часткі Чэхаславакіі, Румыніі і Югаславіі. Гэтыя анексіі былі пацверджаны ў рамках Мюнхенскага пагаднення, дзвюх Венскіх арбітражаў (1938 і 1940). У прыватнасці, у Паўночнай Трансільваніі, паводле звестак венгерскага перапісу 1941 года, пражывала 53,5% венграў і 39,1% румын.[7]
Пасля Другой сусветнай вайны Венгрыя стала яшчэ больш этнічна аднароднай дзяржавай, чым падчас міжваеннага перыяду: да 1980 года ў краіне пражывала 99% венграў (гл. насельніцтва Венгрыі).