Распя́цце з Галубі́чаў — самы ранні з падобных помнікаў на тэрыторыі Беларусі. Захоўваецца ў Нацыянальным мастацкім музеі Беларусі[1]
Створана ў XIV стагоддзі і адзначана рысамі раманскага стылю(руск.) бел.. Выяўлена ў 1921 годзе ў вёсцы Галубічы Глыбоцкага раёна Віцебскай вобласці. Рэстаўрыравана ў 1954 годзе А. П. Ягоравым[1].
Паліхромнае драўлянае распяцце з Галубічаў з’яўляецца ўзорам дасведчанасці мясцовага майстра-разьбяра, на чыю творчасць паўплывалі асаблівасці суровага стылю еўрапейскага абарончага дойлідства і пэўныя павевы італьянскага мастацтва[2]. Асаблівасцямі твора з’яўляюцца суровасць вобраза, манументальнасць, лаканізм выразных сродкаў[1].