У гэтага паняцця ёсць і іншыя значэнні, гл. Прагматычная санкцыя. Прагматычная санкцыя 1549 года — эдыкт імператара Свяшчэннай Рымскай імперыі Карла V аб рэарганізацыі Сямнаццаці правінцый, прыняты ў выкананне планаў па цэнтралізацыі адміністрацыйнага падзелу Свяшчэннай Рымскай імперыі.
Першапачаткова тэрыторыя Сямнаццаці правінцый з’яўлялася кангламератам феадальных уладанняў, якія ўваходзілі ў Свяшчэнную Рымскую імперыю або падпарадкоўвальных уладарам Францыі, і была вядомая пад назвай Бургундскія Нідэрланды. Прагматычная санкцыя вылучыла гэту тэрыторыю ў асобную палітычную сутнасць, якая стала спадчынным уладаннем дому Габсбургаў. Пасля адрачэння Карла V у 1556 годзе Сямнаццаць правінцый былі ўспадкаваны яго сынам Філіпам II.
Сілком навязваючы адзінства 17 тэрыторыям з розным гістарычным лёсам і рознымі традыцыямі, Прагматычная санкцыя 1549 года падрыхтавала глебу для выбуху народнай незадаволенасці ў Нідэрландскай рэвалюцыі.
Тэмы гэтай старонкі (6):