Міхаіл Максімавіч Севярнёў (21 лістапада 1921, вёска Север, Бялыніцкі раён, Магілёўская вобласць — 4 красавіка 2012) — беларускі навуковец у галіне механізацыі сельскай гаспадаркі, дзяржаўны дзеяч. Акадэмік УАСГНІЛ (1978), Расійскай акадэміі сельскагаспадарчых навук (1991), Акадэміі аграрных навук Рэспублікі Беларусь (1992—2002), НАН Беларусі (2003), доктар тэхнічных навук (1964), прафесар (1969). Лаўрэат Дзяржаўнай прэміі БССР (1978). Удзельнік Вялікай Айчыннай вайны і партызанскага руху ў Беларусі.
Скончыў Галоўчынскую сярэднюю школу (1941). У гады Вялікай Айчыннай вайны - у партызанскім атрадзе «За родину», прымаў удзел і ў рэйкавай вайне. З 1944 - у дзейнай арміі мінамётчыкам, прымаў удзел ва ўзяцці Кёнігсберга. Вайну скончыў у званні малодшага сяржанта.
Пасля вайны скончыў Беларускі політэхнічны інстытут (1951). З 1954 г. малодшы навуковы супрацоўнік Інстытута механізацыі і электрыфікацыі сельскай гаспадаркі АН БССР, у тым жа годзе абараняе кандыдацкую дысертацыю. З 1955 г. кіраўнік лабараторыі, а з 1965 па 1983 г. дырэктар Цэнтральнага навукова-даследчага інстытута механізацыі і электрыфікацыі сельскай гаспадаркі Нечарназёмнай зоны СССР. Адначасова ў 1972-1976 гг. намеснік Старшыні Савета Міністраў БССР, з 1976 па 1980 акадэмік-сакратар Заходняга аддзялення УАСГНІЛ. З 1983 па 2002 загадчык лабараторыі паліўна-энергетычных рэсурсаў у сельскай гаспадарцы БелНДІМСГ, адначасова з 1992 г. віцэ-прэзідэнт Акадэміі аграрных навук Рэспублікі Беларусь, з 1996 г. саветнік Прэзідыума Акадэміі аграрных навук РБ. З 2002 г. галоўны навуковы супрацоўнік Інстытута механізацыі сельскай гаспадаркі Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі, з 2006 па 2012 галоўны навуковы супрацоўнік Навукова-практычнага цэнтра НАН Беларусі па механізацыі сельскай гаспадаркі. Дэпутат Вярхоўнага Савета БССР у 1970-1980 гг.
Навуковыя працы ў галіне надзейнасці і даўгавечнасці сельскагаспадарчых машын, энергазберажэння ў сельскай гаспадарцы. Унёс уклад у распрацоўку земляробчай тэхнікі, тэорыі трэння і зносу машын і механізмаў, іх працаздольнасці і даўгавечнасці. Развіў тэорыю энергетычнай ацэнкі машын і тэхналогій сельскагаспадарчай вытворчасці. Прапанаваў метады і сродкі тэхнічнага абслугоўвання сельскагаспадарчай тэхнікі, рэсурсазберажэння, выкарыстання ўзнаўляльных крыніц энергіі ў вытворчых працэсах і прапанаваў новыя геліясістэмы для падагрэву паветра і вады.
Аўтар больш за 500 навуковых прац, у тым ліку 11 манаграфій, 40 аўтарскіх пасведчанняў і патэнтаў на вынаходствы. Падрыхтаваў 5 дактароў і 42 кандыдаты навук.
Дзяржаўная прэмія Беларускай ССР 1978 за распрацоўку тэхналогіі і жняяркі для ўборкі палеглых збожжавых культур.
Узнагароджаны ордэнамі Кастрычніцкай Рэвалюцыі (1971) , Працоўнага Чырвонага Сцяга (1973, 1978), Чырвонай Зоркі (1944), Айчыннай вайны I ступені (1985) , «Знак Пашаны» (1966), медалём Францыска Скарыны (2002), медалём «За адвагу», іншымі медалямі.