У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Мінскі. У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Віленкін. Мікалай Мінскі (сапр.: Мікалай Максімавіч Віленкін; 27 студзеня 1855, Глыбокае, Дзісенскі павет, Віленская губерня — 2 ліпеня 1937, Парыж, Францыя) — пісьменнік і публіцыст, адзін з пачынальнікаў сімвалізму.
У дваццацігадовым узросце скончыў з залатым медалём Мінскую гімназію, затым у 1879 годзе Пецярбургскі ўніверсітэт і атрымаў ступень прысяжнага паверанага пецярбургскай судзебнай палаты. Працаваў у Італіі і Парыжы ў якасці настаўніка дзяцей барона Г. О. Гінцбурга. У 1882 годзе прыняў праваслаўе і ўступіў у царкоўны шлюб з Ю. І. Якаўлевай (аўтарам аповесцей і апавяданняў, якая пісала пад псеўданімам Юлія Бязродная).
Літаратурную дзейнасць пачаў у 1879 годзе, выступіўшы ў «Журнале русских романов и путешествий». «Новое время» змясціла на сваіх старонках паэму М. М. Мінскага «Сон славянина», якая потым пад назвай «На родине» была перадрукавана ў «Вестнике Европы» за 1877 годзе. Нярэдка вершы друкаваліся ў часопісах «Неделя», «Русская мысль», «Северный вестник».
Да пачатку 1880-х гадоў творчасць мела сувязь з народніцкай дзейнасцю. Лірычным зместам яго твораў былі настроі перадавой моладзі 1870-х — пач. 80-х гадоў. Але затым наступіў рэзкі пералом. У 1884 годзе у кіеўскай газеце «Заря» з’явіўся артыкул Мінскага і Ясінскага, які абвясціў мадэрнізм у мастацтве. З таго часу Мінскі — актыўны тэарэтык і практык дэкадэнскага мастацтва. У 1905 годзе выдаваў у Пецярбургу газету «Новая жизнь», якой фактычна кіраваў У. І. Ленін. М. Мінскі надрукаваў у ёй «Гімн рабочых» («Пралетарыі ўсіх краін, яднайцеся…»), зрабіў скарочаны пераклад «Інтэрнацыянала». Пасля выхаду публікацыі М. Мінскі як рэдактар быў абвінавачаны ўладай у закліку да звяржэння існуючага ладу і арыштаваны.
Пасля выхаду з турмы выехаў за мяжу. У Парыжы напісаў драматычную трылогію «Жалезны прывід» (1909), «Малая спакуса» (1910) і «Хаос» (1912). У верасні 1913 годзе атрымаў дазвол вярнуцца на радзіму. У час вайны 1914 года ён служыў ваенным карэспандэнтам у Францыі. Пасля Кастрычніцкай рэвалюцыі 1917 года працаваў у савецкім палпрэдстве, жыў у Берліне, Лондане, Парыжы.
Пераклаў «Іліяду» Гамера, творы П. Верлена, П. Б. Шэлі, Дж. Байрана, Г. Флабера і інш.