Мікалай Васілевіч Скліфасоўскі (25 сакавіка [6 красавіка] 1836, сядзіба каля Дубасараў, Ціраспальскі павет, Херсонская губерня, Расійская імперыя, цяпер Дубасарскі раён, Прыднястроўе, Малдова — 30 лістапада [13 снежня] 1904, сядзіба Якаўцы паблізу Палтавы) — заслужаны расійскі прафесар, дырэктар Імператарскай клінічнага інстытута вялікай княгіні Алены Паўлаўны ў Санкт-Пецярбургу, аўтар прац па ваенна-палявой хірургіі брушной поласці.
Сярэднюю адукацыю атрымаў у Адэскай гімназіі. У 1859 годзе скончыў курс медыцынскага факультэта Маскоўскага ўніверсітэта і загадваў хірургічным аддзяленнем адэскай гарадской бальніцы. Ступень доктара медыцыны атрымаў у Харкаве ў 1863 годзе за дысертацыю «Аб крывяной каляматачнай пухліне».
У 1866 і 1867 гадах працаваў у Германіі ў патолагаанатамічнага інстытуце прафесара Вірхава і хірургічнай клініцы прафесара Лангенбека; у прускай арміі працаваў на перавязачных пунктах і ў ваенным лазарэце. Затым працаваў у Францыі ў Кламарта, і ў клініцы Нелатона, і ў Англіі ў Сімпсана.
На пачатку 1870 года, па рэкамендацыі Мікалая Пірагова, Скліфасоўскага запрашаюць узначаліць кафедру хірургіі Кіеўскага ўніверсітэта. Аднак у Кіеве прабыў нядоўга, неўзабаве адправіўся на тэатр франка-прускай вайны. Прааперыраваў каля 10 тысяч параненых.[2]