Маркус Клінгберг (7 кастрычніка 1918, г. Варшава, Польшча — 30 лістапада 2015, г. Парыж, Францыя) — савецкі шпіён у Ізраілі, быў галоўным інфекцыяністам БССР.
Вучыўся ў Варшаўскім універсітэце. У пачатку Другой сусветнай перабраўся ў СССР, у Мінск, і скончыў Мінскі медінстытут.
22 чэрвеня 1941 года ўступіў у Чырвоную Армію, удзельнічаў у Вялікай Айчыннай вайне, атрымаў званне капітана медыцынскай службы, быў паранены. У 1943 годзе скончыў у Маскве аспірантуру па інфекцыйных захворваннях і пасля вызвалення часткі Беларусі ў 1943 годзе быў прызначаны галоўным інфекцыяністам БССР.
Па заканчэнні вайны вярнуўся ў Польшчу, дзе даведаўся, што ўся яго сям’я і родныя загінулі ў Трэблінцы. Некаторы час працаваў у міністэрстве аховы здароўя Польшчы ў якасці намесніка галоўнага інфекцыяніста. У 1948 годзе з жонкай Вандай прыехаў у Ізраіль.
У 1983 годзе быў арыштавалі, абвінаваціўшы ў рабоце на КДБ цягам папярэдніх 30 гадоў. На той момант быў намеснікам дырэктара звышсакрэтнага інстытута біялагічных даследаванняў у Нес-Цыёне, а таксама прафесарам эпідэміялогіі ў Тэль-Авіўскім універсітэце. У прыватнасці, ён перадаваў Савецкаму Саюзу інфармацыю пра тое, якую дзейнасць вядзе Ізраіль у галіне хімічнай і біялагічнай зброі.
Па словах самога вучонага, ён працаваў на СССР па ідэалагічных меркаваннях, а таксама ў падзяку за перамогу над нацыстамі.
Клінгберга прысудзілі да 20 гадоў турмы, пры гэтым, як удакладняе выданне, палову тэрміну ён правёў у адзіночнай камеры. Пасля вызвалення ў 2003 годзе яму дазволілі з’ехаць да дачкі і ўнука ў Парыж[4].