Мадзьярызацыя (венг.: Magyarosítás, ад венгр. Magyar «мадзьяр», «вугорац», «венгерская мова») — пераход на венгерскую мову і засваенне венгерскай культуры невенгерскімі народамі. Тэрмін «мадзьярызацыя» атрымаў найбольшую вядомасць у гістарыяграфіі ў адносінах да перыяду 1867—1918 гг. у гісторыі Аўстра-Венгрыі, калі венгерская вярхушка разгарнула мэтанакіраваную, амбіцыйную і даволі агрэсіўную палітыку па асіміляцыі невенгерскіх меншасцей на землях Венгерскага каралеўства. Галоўным аб’ектам гэтай палітыкі былі харваты, з якімі ў 1868 годзе было заключана венгерска-харвацкае пагадненне аб падзеле ўладных паўнамоцтваў у Транслейтаніі, але нягледзячы на якое палітыка мадзьярызацыі ў Харватыі вялася напрацягу другой паловы XIX стагоддзя, а таксама славакі. Нацыянальныя меншасці — трансільванскія саксы, румыны, яўрэі, русіны, цыганы, сербы — таксама былі аб’ектамі асіміляцыі. Палітыка мела некаторы часовы поспех, пераважна ў гарадской мясцовасці, але, выклікала масавую незадаволенасць заваяваных народаў і прывяла да распаду Аўстра-Венгрыі ў 1918 г. на шэраг незалежных дзяржаў, у якіх венгерскія меншасці сталі аб’ектам зваротнай дыскрымінацыі.