Лептонны лік, лептонны зарад — рознасць колькасці лептонаў і антылептонаў ў дадзенай сістэме. Ва ўсіх працэсах, якія назіраліся, лептонны лік ў замкнёнай сістэме захоўваецца, таму быў сфармуляваны закон захавання лептоннага зарада, які з’яўляецца адным з эксперыментальных падстаў Стандартнай Мадэлі фізікі элементарных часціц. Аднак прычыны, па якіх лептонны лік захоўваецца, пакуль невядомыя. У адрозненне ад электрычнага зарада, лептонеы зарад, наколькі гэта вядома, не з’яўляецца крыніцай якога-небудзь дальнадзеючага калібровачнага поля (таму больш правільны тэрмін — лептонны лік).
Лептонам прысвойваецца лептонны лік (па дамове) L=+1, для антылептонаў L=-1.
Акрамя агульнай лептоннага ліку, існуюць тры флейварных лептонных лікі: электронны Le, мюонны Lμ і таў-лептонны Lτ. Агульная лептонны лік роўны суме флейварных лептонных лікаў. Да выяўлення нейтрынных асцыляцый лічылася, што кожнаму з іх адказвае свой закон захавання. Так, у замкнёнай сістэме колькасць электронаў і электронных нейтрына мінус колькасць пазітронаў і электронных антынейтрына заставалася пастаянным ва ўсіх эксперыментах. У цяперашні час вядома, што флейварныя лептонныя лікі не захоўваюцца для нейтрына. Электроннае нейтрына на шляху ад крыніцы да дэтэктара можа спантанна ператварыцца ў мюоннае або таў-нейтрына, і наадварот. Аднак пакуль невядома, ці можа парушацца закон захавання агульнага лептоннага ліку (напрыклад, ці можа нейтрына ператварыцца ў сваю антычасціцу). Зараз актыўна вядуцца пошукі такога роду працэсаў (у прыватнасці, бязнейтрыннага двайнога бэта-распаду і нейтрына-антынейтрынных асцыляцый).
Закон захавання лептоннага ліку быў пастуляваны Канапінскім і Махмудам ў 1953 годзе.[1]