У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Левін. Леанід Ціханавіч Левін (Леон Танхелевіч) (1869, Высока-Літоўск Гродзенскай губерні — 1944, Ташкент) — савецкі отарыналарынголаг. Доктар медыцыны (1902), Заслужаны дзеяч навукі РСФСР (1935).
У 1894 скончыў медыцынскі факультэт Кіеўскага ўніверсітэта. У 1896—1901 гадах знаходзіўся на ўдасканаленні за мяжой, затым быў асістэнтам, а з 1908 года — дацэнтам клінічнага інстытута ўдасканалення ўрачоў у Пецярбургу. У 1902 абараніў доктарскую дысертацыю пра змены слыхавога органа пры дыфтэрыі.
З 1914 — прафесар Псіханеўралагічнага інстытута(руск.) бел..
З 1917 — загадчык кафедры отарыналарынгалогіі Ленінградскага інстытута ўдасканалення ўрачоў(руск.) бел., дзе працаваў да канца жыцця.
Падчас Вялікай Айчыннай вайны, з 1941 года, у складзе Інстытута знаходзіўся ў эвакуацыі ў Ташкенце.
Раптоўна памёр у 1944 годзе ў Ташкенце пасля выступу ў якасці афіцыйнага апанента на абароне дысертацыі.
Пахаваны на Сестрарэцкіх могілках[1].
Апублікаваў больш за 60 навуковых прац. Ім распрацаваны арыгінальны метад агульнаполасцевай радыкальнай аперацыі вуха, мадыфікаваны спосаб выкрыцця лабірынта і прапанаваны шэраг інструментаў для выканання гэтых аперацый.
Стварыў капітальнае 3-томнае кіраўніцтва па хірургічным хваробам вуха; яно вытрымала некалькі выданняў (1928, 1936—1937, 1948).
Стварыў школу отарыналарынголагаў пераважна хірургічнага кірунку.
Па ініцыятыве Левіна было створана Пецярбургскае оталарынгалагічнае таварыства (1906). Ім быў арганізаваны навуковы часопіс « Штомесячнік Вушных, насавых і гарлавых хвароб», пераназваны пазней у «Рускую отарыналарынгалогію».
Навуковыя працы
Імя Левіна было прысвоена клініцы отарыналарынголагаў {{нп3|Санкт-Пецярбургская медыцынская акадэмія паслядыпломнай адукацыі|Ленінградскага інстытута ўдасканалення ўрачоў|ru|Санкт-Петербургская медицинская академия последипломного образования}} (рэарганізаваны ў 2011 годзе).