Кіфа́ра (стар.-грэч.: κιθάρα, лац.: cithăra) — старажытнагрэчаскі струнны шчыпковы музычны інструмент; самая важная ў антычнасці разнавіднасць ліры.
Кіфара — адзін з самых распаўсюджаных музычных інструментаў у Старажытнай Грэцыі. На кіфары ігралі толькі мужчыны, здабываючы гукі касцяным плектрам (мацаваўся да інструмента шнурком). Кіфара мела плоскі цяжкі драўляны корпус з прамымі ці фігурнымі абрысамі; да корпуса мацаваліся струны. У класічнай кіфары VI–V стагоддзяў да н. э. (зрэшты, як і на ўсякай іншай ліры таго часу) было сем струн, пазней у «эксперыментальных» інструментах іх колькасць павялічылася да 11–12 (гл. Цімафей Мілецкі). Ужывалася як сольна, так і ў якасці акампаніроўкі. Спевака, які акампанаваў сабе на кіфары, звалі кіфарэдам; музыканта, які іграў на кіфары (без спеву),— кіфарыстам.
Кіфара лічылася інструментам Апалона; у адрозненне ад аўласа — інструмента Дыяніса.