У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Хачатранц. Ксенія Кірылаўна Хачатранц (нар. 2 красавіка 1938, г. Растоў-на-Доне, РСФСР) — беларускі архітэктар і тэарэтык архітэктуры. Кандыдат архітэктуры (1968), прафесар (2001).
Нарадзілася 2 красавіка 1938 года ў Растове-на-Доне ў сям’і інжынера-будаўніка Ірыны Хачатранц. 7 жніўня 1947 года разам з маці і бабуляй прыехала з Рубцоўска ў Мінск. У Беларусь яны прыбылі з Алтая разам з яшчэ 8 сем’ямі ў двух таварных вагонах, дарога заняла 31 дзень. Пасялілі іх у недабудаваным цэху МТЗ, у бытоўках падлог і перагародак, сям’і адна ад адной аддзялялася прасцінамі на вяроўках[1].
Скончыла ў 1961 годзе БПІ. Працавала ў трэсце «Аргтэхбуд» Мінпрамбуда БССР. З 1964 года аспірант, асістэнт, старэйшы выкладчык, з 1971 года дацэнт, з 2001 — прафесар кафедры «Горадабудаўніцтва» БПІ (цяпер БНТУ). У 1971—1983 — намеснік дэкана архітэктурнага факультэта БПІ па навукова-даследчай працы[2].
Член Саюза архітэктараў СССР з 1971 года[2].
Аўтар навукова-даследчых прац па праблемах тэорыі архітэктуры, сацыяльнай сутнасці архітэктуры, архітэктуры жылога асяроддзя, безбар’ернага асяроддзя для фізічна аслабленых асоб, шматлікіх публікацый, уключаючы падручнік, навучальныя і навучальна-метадычныя дапаможнікі[2], у т.л. «Сацыяльна-функцыянальныя перадумовы тыпалогіі будынкаў» (Мінск, 1974) і «Асновы сацыяльнай тыпалогіі жылля» (Мінск, 1983)[3].
Вынікі даследаванняў укаранёныя ў навучальны працэс падрыхтоўкі архітэктараў, канкрэтна ў тыпавыя праграмы дысцыплін «Сацыяльныя асновы архітэктурнага праектавання», «Асновы навуковых даследаванняў у архітэктуры», у суаўтарстве з калегамі — «Архітэктурнае праектаванне», «Архітэктурная кампазіцыя», «Экалагічныя асновы і сацыяльныя абгрунтаванні архітэктурнага праектавання», а таксама ў стандарт АСРБ 1-69 01 01—2008 «Вышэйшая адукацыя. Першая ступень. Спецыяльнасць 1-69 01 01 „Архітэктура“». Вынікі навукова-даследчай працы укаранёныя ў заканадаўчыя і нарматыўныя дакументы Рэспублікі Беларусь: «Жыллёвы кодэкс Рэспублікі Беларусь», «Закон Рэспублікі Беларусь аб архітэктурнай, горадабудаўнічай і будаўнічай дзейнасці ў Рэспубліцы Беларусь», Дзяржаўны стандарт Рэспублікі Беларусь СТБ 1154—1999 «Жыллё. Асноўныя палажэнні», Дзяржаўны стандарт Рэспублікі Беларусь СТБ 2010—30 «Асяроддзе пражывання фізічна аслабленых асоб. Асноўныя палажэнні», а таксама выкарыстаны пры напісанні і рэдагаванні Нацыянальнай справаздачы Рэспублікі Беларусь за 1996 аб чалавечым развіцці «Беларусь. Асяроддзе для чалавека», паняційна-тэрміналагічнага слоўніка «Горадабудаўніцтва і тэрытарыяльная планіроўка»[2].
Пад яе навуковым кіраўніцтвам абаранілі дысертацыі 5 кандыдатаў і 5 магістраў архітэктуры[2].
У 2002 узнагароджана знакам «Выдатнік адукацыі Рэспублікі Беларусь»[2].