Каталіцкі сацыялізм — агульная назва плыняў у каталіцызме, заклапочаных лёсам працоўнага класа, якiя, абапіраючыся на рэлігійныя меркаванні, выступаюць за правядзенне значныя сацыяльных рэформаў.
У больш вузкім сэнсе гэты тэрмін ужываецца да светапогляду толькі тых з каталікоў сацыяльнага накірунку, якія ў патрабаваных імі рэформе адводзяць шырокую ролю дзяржаве; каталіцкія сацыялісты або сацыял-каталікі супрацьпастаўляюцца ў апошнім выпадку каталікам ліберальным, які не дапускаюць дзяржаўнага ўмяшання ў эканамічныя адносіны і ўсіх, хто чакаў поўнага абнаўлення грамадства ад каталіцкай прапаганды, дабрачыннасці прамыслоўцаў і самадапамогі рабочых. Не аспрэчваючы пажаданасці ўсіх гэтых мер, каталіцкія сацыялісты лічаць іх недастатковымі; у сучаснасці яны патрабуюць самага шырокага працоўнага заканадаўства, а ў будучыні — больш справядлівай формы размеркавання. З іх пункту гледжання, які існуе эканамічны парадак не адпавядае справядлівасці, як яе разумее хрысціянская царква. Абапіраючыся на выслоўі св. Тамаша, Дунса Скота, св. Васіля і Іаана Златавуста («што можа быць неразумным, як сеяць без зямлі, без дажджу і без сахі? Тыя, хто займаецца такім земляробствам, збіраюць толькі куколь, якія будуць кінутыя ў агонь вечны»; «атрымліваць даход без працы, значыць быць ліхвярам» і т. п.), больш крайнія з каталіцкіх сацыялістаў разам з ростам асуджаюць ўвогуле ўсякую прыбытак на прамысловы капітал. Іншыя здавольваюцца асуджэннем асабліва грубых форм эксплуатацыі рабочых і бачаць прычыну сацыяльнага зла пераважна ў свабоднай канкурэнцыі. Вынікам апошняй з’яўляецца, на іх думку, маральнае адзічанне ўсяго грамадства, паніжэнне дабрабыту рабочых і абвастрэнне сацыяльнай барацьбы.
Адказнасць за прамысловую канкурэнцыю французскія сацыял-каталікі ў мінулым ўскладаюць на вялікую рэвалюцыю, а ў цяперашні час — на лібералізм, якому яны варожыя і з рэлігійнай, і з дэмакратычнай пункту гледжання. Свабода прамысловасці і свабода працы выгадныя толькі для багатых.
На ix думку, дзяржава павінна абмежаваць працоўны дзень 9-10 гадзінамі, забараніць жанчынам удзел у начных і небяспечных работах, зусім выдаліць з фабрык дзяцей, забяспечыць рабочым ўзнагароджанне на выпадак калецтваў і старасці, усталяваць заканадаўчым шляхам мумiмальную заработную плату і інш. Свабоду прафесійных асацыяцый каталіцкія сацыялісты разглядаюць, як самае каштоўнае. Урад павінен не толькі не разбураць і ахоўваць падобныя асацыяцыі, але яшчэ забяспечваць за імі магчыма шырокую аўтаномію і некаторыя прывілеі. Па вядомых пытаннях голас рабочых саюзаў павінен быць вырашальным.
Іншыя з каталіцкіх сацыялістаў ідуць яшчэ далей: яны патрабуюць прызнання працоўных саюзаў абавязковымі афіцыйнымі ўстановамі. Іншыя настойваюць на тым, каб такія саюзы аб’ядноўвалі не адных рабочых, але разам з імі і гаспадароў, па тыпу сярэднявечных карпарацый.
Некаторыя з каталіцкіх сацыялістаў вызначаюць такую схему трох стадый развіцця, абумоўлівае дэмакратычнай палітыкай каталіцкай царквы:
Ва ўсіх выкладзеных думках каталіцкія сацыялісты імкнуцца абапірацца на аўтарытэт св. Пісання і бацькоў царквы, а з 1891 г. — яшчэ і на выдадзеную Папам Львом XIII энцыкліку «Rerum Novarum», дзе кіраўнік каталіцкай царквы, прызнаючы наяўнасць сацыяльнага зла і бачачы ў сучасным грамадстве, «з аднаго боку, ўсемагутнасць багацця, з другога — бяссілле беднасці», патрабуе ад каталіцкага духавенства энергічнай працы на карысць народа[1].