Карл Каспар (13 сакавіка 1879 — 21 верасня 1956) — нямецкі мастак, які жыў і працаваў пераважна ў Мюнхене.
Карл Каспар вучыўся ў Дзяржаўнай акадэміі прыгожых мастацтваў Штутгарта і Акадэміі выяўленчых мастацтваў у Мюнхене. У 1904 годзе Каспар стаў членам Stuttgarter Künstlerbund (Штутгартская асацыяцыя мастакоў), а ў 1906 годзе ўступіў у Deutscher Künstlerbund (Таварыства нямецкіх мастакоў). У 1907 годзе ажаніўся з калегай-маляркай і сяброўкай дзяцінства і суседкай Марыяй Фільзер. У 1913 годзе ён быў членам-заснавальнікам аб’яднання мастакоў Münchener Neue Secession, да якога таксама належалі такія мастакі, як Аляксей фон Яўленскі, Адольф Эрбслё, Уладзімір фон Бехтэеф, Паўль Клее і Аляксандр Канальт. У 1919 годзе стаў старшынёй таварыства. Найвышэйшым пунктам творчасці Каспара стаў Страсны алтар 1916/1917 г., які размяшчаўся ў крыпце Фраўэнкірхэ.
У 1922—1937 гадах Каспар быў прафесарам Акадэміі выяўленчага мастацтва ў Мюнхене. Яго творы былі выстаўлены на выставе дэгенератыўнага мастацтва, арганізаванай нацыстамі ў Мюнхене ў 1937 годзе. Пасля гэтага яго карціны і малюнкі, натхнёныя хрысціянствам, пад уплывам імпрэсіянізму і экспрэсіянізму, былі вывезены з нямецкіх музеяў і грамадскіх калекцый і/або знішчаны, і ён быў вымушаны сысці з настаўніцкай пасады. У тым жа годзе (некаторыя крыніцы кажуць, што гэта быў 1944 год, пасля таго як яго дом у Мюнхене быў знішчаны ў выніку бамбёжкі) з-за варожасці нацыстаў ён пасяліўся з сям’ёй у Браненбургу, дзе і пахаваны.
Ужо ў 1946 годзе Каспар зноў быў прызначаны прафесарам Акадэміі выяўленчага мастацтва ў Мюнхене. У 1948 годзе быў адным з членаў-заснавальнікаў Баварскай акадэміі прыгожых мастацтваў.