У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Мюлер. Карл Аляксандр Мюлер (ням.: Karl Alexander Müller; нар. 20 красавіка 1927, Базель, Швейцарыя) — швейцарскі фізік, лаўрэат Нобелеўскай прэміі па фізіцы (1987) сумесна з Георгам Беднарцам, «за важны прарыў у фізіцы, які выявіўся ў адкрыцці звышправоднасці у керамічных матэрыялах».
Мюлер атрымаў ступень доктара ў 1958 г. у Вышэйшай тэхнічнай школе Цюрыха. Пачынаючы з 1963 г., праводзіў даследаванні па фізіцы цвёрдага цела ў даследчай лабараторыі фірмы IBM у Цюрыху. Узначальваў там фізічны аддзел і ў 1982 г. стаў членам IBM.
Будучы спецыялістам па аксідных керамічных злучэннях, Мюлер прыступіў у пачатку 1980-х гадоў да пошукаў рэчываў, здольных да звышправоднасці пры больш высокіх тэмпературах, чым былі дасягнуты да тых часоў. Самая высокая вядомая тэмпература пераходу ў звышправодны стан складала ў той час 23 К (-250 °C). У 1983 г. Мюлер прыняў на працу Беднорца, каб правесці сістэматычнае даследаванне розных аксідаў на звышправоднасць. У 1986 г. ім удалося выявіць звышправоднасць ў нядаўна створаным барый-лантана-медным аксідзе пры тэмпературы 35 К (-238 °C). Услед за іх даследаваннямі па ўсім свеце рушыла ўслед хваля эксперыментаў з выкарыстаннем аксідаў і на працягу аднаго года былі выяўленыя рэчывы, якія пераходзілі ў звышправодны стан пры тэмпературах каля 100 К (-173 °C).
Даследаванні, зробленыя пасля прац Мюлера і Беднорца, паказалі магчымасць прымянення звышправоднасці для вытворчасці і перадачы электраэнергіі, што абяцае вялікую эканамічную выгаду.