Закон Лоджа, Публічны закон 597 81-га Кангрэсу ЗША (англ.: Lodge Act, англ.: Public Law 597 «An Act to provide for the enlistment of aliens in the Regular Army»), заканадаўчы акт, ухвалены Кангрэсам ЗША 30 чэрвеня 1950, і названы ў папулярнай форме паводле імя яго ініцыятара і лабіста, Генры Кабата Лоджа малодшага.
Закон дазваляў на працягу пэўнага часу абмежаваны колькасна запіс у войска ЗША асоб з іншаземным грамадзянствам, і дазваляў атрыманне грамадзянства ЗША такімі добраахвотнікамі пасля 5 гадоў вайсковай службы.
Мэтай закону было выкарыстанне моўнага і культурнага патэнцыялу перамешчаных асоб цэнтральна- і ўсходнееўрапейскага паходжання ў барацьбе дзяржаў Заходняга блоку супраць дзяржаў камуністычнай сістэмы, найперш у Еўропе[1], асабліва ў падпольных дзеяннях рознага роду.
Ідэйна-палітычны бок справы паказваўся дзяржаўнымі дзеячамі ЗША, і асабліва самім Г. Лоджам, як удзел еўрапейцаў у барацьбе «за свабоду Еўропы», пад чым разумелася свабода ад камунізму[2] (Гл. таксама: халодная вайна).
Пачаткова прадбачыўся запіс 2500 мужчынаў, пазней ліміт быў павышаны да 12500. У далейшым, Публічны закон 101—249 распаўсюдзіў пасмяротнае атрыманне грамадзянства ЗША паасобна на ўсіх, хто загінуў або памёр на службе ва Узброеных сілах ЗША ў пэўныя перыяды баявых дзеянняў, або пры пэўных умовах.
Першыя добраахвотнікі былі прынятыя ў амерыканскую армію, згодна з гэтым законам, у 1951, у Зонтхофене[3] (Германія). Да 1959, калі скончылася дзеянне закону, у амерыканскае войска былі запісаныя зв. 200 добраахвотнікаў з розных краін.
У наш час існуе думка, што мадэрнізаванае выкарыстанне падобнай мадэлі магло б быць мэтазгодным для ЗША ў «Вайне з тэрарызмам»[1].