Жан-Батыст Лепрэнс (франц. Jean-Baptiste Le Prince, 17 верасня 1734, Мец — 30 верасня 1781, Сен-Дэні-дзю-Пор каля Парыжа) — французскі жывапісец, малявальшчык і гравёр стылю ракако.
Лепрэнс вывучаў жывапіс у родным горадзе Мец. У 1750 годзе адправіўся ў Парыж, дзе стаў адным з лепшых вучняў жывапісцаў Франсуа Бушэ і Жазефа-Мары В’ена. Раннія працы Лепрэнса ў выбары тэм, сюжэтаў і манеры падобныя да твораў яго настаўнікаў. У 1752 годзе Лепрэнс ажаніўся з багатай дзяўчынай Гіпон, якая была амаль удвая старэйшая за яго. У 1756 годзе бег ад яе ў Італію, а праз два гады ў Расію.
У 1758 годзе Лепрэнс па запрашэнні І. І. Шувалава прыбыў у Расію (спачатку ў Санкт-Пецярбург, а затым у Маскву, дзе знаходзіліся два яго браты і сястра) разам з групай мастакоў для працы ў толькі што створанай імператрыцай Лізаветай Пятроўнай Расійскай Акадэміі мастацтваў. Лепрэнс пражыў у Расіі пяць гадоў, працаваў у Санкт-Пецярбургу і Маскве, падарожнічаў па Фінляндыі, Літве і Сібіры (некаторыя даследчыкі лічаць, што Лепрэнс дабраўся толькі да Казані). Лепрэнс з’ехаў з Расіі ў маі 1762 года, пабываўшы па шляху ў Ліфляндыі. Вярнуўся ў Парыж у снежні 1763 года з шырокай калекцыяй малюнкаў, якія ён выкарыстоўваў для карцін і гравюр.
У 1765 годзе Ж.-Б. Лепрэнса абралі правадзейным членам Каралеўскай акадэмія жывапісу і скульптуры ў Парыжы. Сярод яго вядомых вучняў быў Жан Прудом. Сястра Ж.-Б. Лепрэнса была замужам за граматыкам, аўтарам падручніка па рускай мове Ж.-Б. Ж. Шарпанцье.