wd wp Пошук: ⬜

Жак Лакан

Жак Мары Эміль Лакан (фр. Jacques-Marie-Émile Lacan; 13 красавіка 1901, Парыж, Францыя — 9 верасня 1981, тамака жа) — французскі філосаф (фрэйдыст, структураліст, постструктураліст) і псіхолаг. Адна з самых уплывовых фігур у гісторыі псіхааналізу.

Біяграфія

Жак Мары Эміль Лакан, гады жыцця: 1901—1981. Вялікі вучоны нарадзіўся ў Парыжы, у сям’і заможнага гандляра воцатам. Артымаў традыцыйнае каталіцкае выхаванне і класічную адукацыю ў езуіцкім каледжы святого Станіслава. Ва ўніверсітэце вывучаў медыцыну, спецыялізаваўся на псіхіатрыі. Настаўнікам Лакана быў даследчык паранаяльнага трызнення і псіхічнага аўтаматызму Клерамбо. Жак Лакан пачынаў як практыкуючы ўрач-псіхіятр. У 1931 годзе ён атрымаў дыплом судзебнага псіхіятра, у 1932 — абараніў дысертацыю «Аб паранаяльным псіхозе і яго дачыненні да асобы», якая становіцца месцам сустрэчы псіхіатрыі, псіхааналізу, сюррэалізму і філасофіі. Пазней яго дысертацыя была надрукавана ў шэрагу навуковых часопісаў. Асабліва моцнае ўражанне яна зрабіла на знакамітага на той момант іспанскага мастака-сюрэаліста Сальвадора Далі, які пасля прачытання напісаў карціну «Гнілы Асёл».

У 1934 годзе Жак Лакан ажаніўся з Мары-Луіз Бландэн, ад якой у яго нарадзіліся дачка Караліна (1934) і сын Цібо (1939). Апасля смерці першай жонкі ў 1953 годзе Лакан ажаніўся зноў з Сільвіяй Батай, былой жонкай Жоржа Батая. Іх дачка Джудзіт (1941) пазней стала жонкай Ж.-А. Мілера, аднаго з найбольш знакамітых паслядоўнікаў і даследчыкаў, прызнанага «лаканіста». У час Першай Міравой вайны Жак Лакан працуе ў ваенным шпіталі і нічога не піша. Апасля вайны ён рушыць у Англію.

У 1953 годзе ён выходзіць з Міжнароднай псіхааналітычнай асацыацыі і становіцца ўдзельнікам Французскай псіхааналітычнай супольнасці. Праз дзесяць год парваў з артадаксальным псіханалізам і заснаваў Парыжскую школу фрэйдзізму, якой кіраваў амаль да смерці.

Лакан шмат у чым вызначыў вобраз французскага псіхааналізу і яго спецыфіку на фоне іншых псіхааналітічных падыходаў. Апісаць яго творчасць значыць абняць неабдымнае. Лакан аддаваў перавагу выкладанню свах ідэй не на паперы, але вусна, на семінарах, матэрыялы якіх сталі друкавацці амаль пры канцы яго жыцця. Асноўныя творы: «Функцыя і поле размовы і мовы ў псіхааналізе», «Семінары Жака Лакана».

Семінары

Lacan, Jacques. L’Homme aux Loups. Séminaire 1951—1952. / Lacan J. Écrits techniques. — Paris: A.L.I., 1999. — P. 481—496.
Lacan, Jacques. L’Homme aux rats. Séminaire 1952—1953.
Lacan, Jacques. Les écrits techniques de Freud. Séminaire 1953—1954. — Paris: A.L.I., 1999.
Lacan, Jacques. Le moi dans la théorie de Freud et dans la technique de la psychanalyse. Séminaire 1954—1955. — Paris: A.L.I.
Lacan, Jacques. Les structures freudiennes des psychoses. Séminaire 1955—1956. — Paris: A.L.I., 1999.
Lacan, Jacques. La relation d’objet. Séminaire 1956—1957. — Paris: A.L.I.
Lacan, Jacques. Les formations de l’inconscient. Séminaire 1957—1958. — Paris: A.L.I.
Lacan, Jacques. Le désir et son interprétation. Séminaire 1958—1959. — Paris: A.L.I., 2005. — P. 576.
Lacan, Jacques. L’ethique de la psychanalyse. Séminaire 1959—1960. — Paris: A.F.I., 1999. — P. 590.
Lacan, Jacques. Le transfert, dans sa disparité subjective, sa prétendue situation, ses excursions techniques. Séminaire 1960—1961. — Paris: EPEL, 1991. Архівавана 8 красавіка 2009.
Lacan, Jacques. L’identification. Séminaire 1959—1960. — Paris: A.L.I.
Lacan, Jacques. L’angoisse. Séminaire 1962—1963. — Paris: A.L.I., 2007. — P. 408.
Lacan, Jacques. Les quatre concepts fondamentaux de la psychanalyse. Séminaire 1964. — Paris: A.L.I., 2007. — P. 318.
Lacan, Jacques. Problèmes cruciaux pour la psychanalyse. Séminaire 1964—1965. — Paris: A.L.I.
Lacan, Jacques. L’objet de la psychanalyse. Séminaire 1965—1966. — Paris: A.L.I.
Lacan, Jacques. La logique du phantasme. Séminaire 1966—1967. — Paris: A.L.I.
Lacan, Jacques. L’acte analytique. Séminaire 1967—1968. — Paris: EPEL, 1998. Архівавана 24 верасня 2008.
Lacan, Jacques. D’un Autre à l’autre. Séminaire 1968—1969. — Paris: A.L.I.
Lacan, Jacques. L’envers de la psychanalyse. Séminaire 1969—1970. — Paris: A.L.I., 2006. — P. 318.
Lacan, Jacques. D’un discours qui ne serait pas du semblant Séminaire 1970—1971. — Paris: A.L.I., 2001.
Lacan, Jacques. Le savoir du psychanalyste. Séminaire 1971—1972. — Paris: A.L.I., 2001. — P. 128.
Lacan, Jacques. … ou pire. Séminaire 1971—1972. — Paris: A.L.I., 2000. — P. 188.
Lacan, Jacques. Encore. Séminaire 1972—1973. — Paris: A.L.I.
Lacan, Jacques. Les non-duper errent. Séminaire 1973—1974. — Paris: A.L.I., 2001. — P. 256.
Lacan, Jacques. R.S.I. Séminaire 1974—1975. — Paris: A.L.I., 2002. — P. 212.
Lacan, Jacques. Le sinthome. Séminaire 1975—1976. — Paris: A.L.I., 2001. — P. 188.
Lacan, Jacques. L’insu que sait de l’une-bévue s’aile à mourre. Séminaire 1976—1977. — Paris: A.L.I., 2005. — P. 136.
Lacan, Jacques. Le moment de conclure. Séminaire 1977—1978. — Paris: A.L.I., 2004. — P. 128.
Lacan, Jacques. La topologie et le temps. Séminaire 1978—1979. — Paris: A.L.I.
Lacan, Jacques. Dissolution. Séminaire 1980. — Paris: EPEL. Архівавана 11 мая 2009.

Зноскі

1 2 Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr: платформа адкрытых даных — 2011. Праверана 10 кастрычніка 2015.
1 2 Jacques Lacan // Encyclopædia Britannica Праверана 9 кастрычніка 2017.
↑ http://muse.jhu.edu/books/9780791488058
↑ http://global.britannica.com/biography/Jacques-Lacan#ref662033
1 2 Fichier des personnes décédées
↑ http://www.tandfonline.com/doi/pdf/10.1080/00043079.2009.10786169
↑ http://www.nytimes.com/1985/01/04/arts/art-representation-and-sexuality-mixed-media-show-at-new-museum.html
1 2 Agence bibliographique de l’enseignement supérieur (France) Système universitaire de documentation — Montpellier: ABES, 2001.