wd wp Пошук:
    ⬜

    Дыялектыка

    Дыялектыка (грэч.: διαλεκτική  (транслітарацыя Диалэктике) — мастацтва спрачацца, разважаць) — лагічная форма і спосаб рэфлексійнага тэарэтычнага мыслення, якое мае сваім прадметам супярэчанні мыслення і яго зместу. У вузкім сэнсе — назва гнасеалагічнага метаду (метадалагічнага прынцыпу пазнання), які рэалізуецца па схеме «тэзіс — антытэзіс — сінтэз».

    У гісторыі філасофіі выдзяляюцца тры асноўныя гістарычныя формы дыялектыкі:

    У гісторыі філасофіі найслынныя мысляры вызначалі дыялектыку як[1]:

    Гісторыя развіцця паняцця

    Першыя філасофскія вучэнні паўсталі 2500 гадоў таму ў Індыі, Кітаі і Старажытнай Грэцыі. Раннія філасофскія вучэнні насілі стыхійна-матэрыялістычны і наіўна-дыялектычны характар. Гістарычна першай формай дыялектыкі з’явілася антычная дыялектыка[3]. Ва ўсходняй мудрасці тэарэтычнае мысленне прайшло той жа шлях: апора на парнасць катэгорый мыслення, пошук адзінай падставы ў розных, да прамой супрацьлегласці даспелых паняццяў і ідэй, вобразаў і сімвалаў як у эзатэрычных, так і у вядомых усім філасофскіх напрамках і школах. Хоць для еўрапейца іх экзатычная форма не зусім звыклая, але яна — форма адзінства і барацьбы супрацьлегласцей у змесце памыснага. Яна настройвала тэарэтычнае мысленне егіпцян, арабаў, персаў, індыйцаў, кітайцаў і іншых усходніх мысляроў на ўсведамленне усеагульных яго форм, на іх змястоўную класіфікацыю, на пошук разумнага падставы іх взаимоопределяемости. І ў цэнтры большасці з іх — супрацьлегласць мудрага сузірання вечнага сэнсу быцця мітуслівым дзеяння ў свеце мінушчага. Шлях дасягнення такой здольнасці ў смыслапачуццёва-цялесным дасягненні гармоніі з сабой і светам пераадоленнем процілеглых момантаў перажывання і дзеяння[4].

    Дыялектыка ў антычнасці

    Філосафы ранняй грэчаскай класікі казалі аб усеагульным і вечным руху, у той жа час уяўляючы сабе космас у выглядзе завершанага і цудоўнага цэлага, у выглядзе чаго-то вечнага і ў спакоі. Геракліт і іншыя грэчаскія філосафы далі формулы вечнага станаўлення, руху як адзінства супрацьлегласцей. Арыстоцель лічыць вынаходнікам дыялектыкі Зянона Элейскага, які прааналізаваў супярэчнасці, якія ўзнікаюць пры спробе асэнсаваць паняцці руху і мноства. На аснове філасофіі Геракліта і элеатаў ў далейшым паўстала чыста адмоўная дыялектыка ў мізэрных сафістаў, якія ў няспыннай змене рэчаў, якія супярэчаць адна адной, а таксама і паняццяў ўбачылі адноснасць чалавечай веды і даводзілі дыялектыку да крайняга скептыцызму, не выключаючы і маралі.

    Сам Арыстоцель адрознівае «дыялектыку» ад «аналітыкі» як навуку аб верагодных меркаваннях ад навукі аб доказе. Арыстоцель ў вучэнні аб чатырох прычынах — матэрыяльнай, фармальнай, рухаючай і мэтавай — сцвярджаў, што ўсе гэтыя чатыры прычыны існуюць у кожнай рэчы цалкам неадметна і тоесна з самой рэччу.

    Платон ўслед за элеатамі (Элейская школа) вызначае сапраўднае быццё як тоеснае і нязменнае, тым не менш у дыялогах «Сафіст» і «Парменід» абгрунтоўвае дыялектычныя высновы аб тым, што вышэйшыя роды існага могуць думкі толькі такім чынам, што кожны з іх ёсць і не ёсць, роўны сабе самому і не роўны, тоесны сабе і пераходзіць у сваё «іншае». Таму быццё заключае ў сабе супярэчнасці: яно адзінае і множнае, вечнае і мінучае, нязменнае і зменлівае, спачывае і рухаецца. Супярэчнасць ёсць неабходная ўмова для падахвочванні душы да разважання. У Платона даецца дыялектыка пяці асноўных катэгорый: руху, супакою, адрозненні, тоеснасці і быцця, у выніку чаго быццё трактуецца ў Платона «ў якасці актыўна самасупярэчнай каардынаванай паасобнасці»[5].

    У дыялогу «Сафіст» Платон выкладае вучэнне пра роды існага. Аналізуючы суадносіны паняццяў быцця, руху і спакою, Платон кажа аб несумяшчальнасці спакою з рухам; паколькі ж і рух, і супакой існуюць, то, значыць, быццё сумяшчальна і з тым, і з іншым. Такім чынам, маецца тры рода: быццё, супакой, рух.

    Кожны з гэтых трох родаў ёсць іншае ў адносінах да астатніх двух родаў і тоеснае ў адносінах да самога сябе. У сувязі з гэтым узнікае пытанне аб суадносінах родаў тоеснага і іншага з родамі спакою і руху: ці супадаюць яны паміж сабой або адрозніваюцца?

    Паколькі і спакой, і рух як тоесныя кожны сабе датычныя тоеснасці, і пры гэтым яны адрозніваюцца паміж сабой, то ні супакой, ні рух не супадаюць з тоесным. Паколькі і спакой, і рух як іншыя па адносінах да іншых родах датычныя іншаму і пры гэтым адрозніваюцца паміж сабой, то ні супакой, ні рух не супадаюць з іншым. Такім чынам, спакой і рух адрозныя ад тоеснага і іншага.

    Паколькі з існуючага адно існуюць само па сабе, а іншае толькі ў адносінах да чаго-то, і пры гэтым іншае існуе толькі ў адносінах да чаго-то, то іншае не супадае з быццём, якое ахоплівае як безумоўнае (тое, што існуе само па сабе), так і адноснае.

    Платон робіць выснову пра пяць нязводных адзін да аднаго радах існага — быцця, спакоі, руху, тоесным і іншым[6][7].

    Дыялектыка ў традыцыйнай кітайскай філасофіі

    У кітайскай філасофіі дыялектыка традыцыйна звязваецца з катэгорыямі Інь і ян, ўзыходнымі да старажытных паданнях аб узаемадзеянні пасіўнай жаночай сілы — інь і актыўнай мужчынскай — ян[8]. З пункту гледжання кітайскіх мысляроў, гэтыя катэгорыі адлюстроўваюць узаемасувязь і ўзаемаератварэнне процілеглых бакоў з’явы адзін у аднаго. Да прыкладу, «Ян» — светлае, «Інь» — цёмнае; «Ян» пераходзіць у «Інь» — жорсткае стае мяккім; «Інь» пераходзіць у «Ян» — цёмнае святлее і г. д.

    Першасныя субстанцыі, што напаўняюць Сусвет і спараджаюць і захоўваюць жыццё, або сілы Ян і Інь, аб якіх гаворыцца ў кнізе «Іцзін», абумоўліваюць сутнасць 5 элементаў прыроды: металу, дрэва, вады, агню, зямлі; 5 натуральных станаў: вільгаці, ветру, цяпла, сухасці, холаду; 5 асноўных чалавечых функцый: мімікі, прамовы, зроку, слыху, мыслення, і 5 асноўных афектаў: ​​клопату, страху, гневу, радасці, сузіральнасці[9].

    Дыялектыка ў Сярэднія вякі

    У сярэднія вякі дыялектыка з’яўлялася часткай сямі вольных мастацтваў і разумелася звычайна ў шырокім сэнсе як здольнасць весці спрэчку з дапамогай пытанняў і адказаў, мастацтва складаць сілагізмы, выкарыстоўваючы імавернасныя і праўдападобныя аргументы па прапанаваным пытанні, а таксама мастацтва класіфікацыі паняццяў, падзелу рэчаў на роды і віды.

    Праблема будучыні асэнсоўвалася шмат у чым на аснове дыялектыкі. Недасканалы «зямны свет», які з’яўляецца светам Бога-Сына, звязваўся з дасканалым «нябесным светам» Бога-Айца не толькі з дапамогай містычнага Бога-Духа, але і з дапамогай дыялектычных хадоў думкі. У сярэднявечнай філасофіі меліся ўсе тыя ключавыя элементы дыялектыкі, у тым ліку і так званы закон адмаўлення адмаўлення, якія пазней Гегель і камуністычная філасофія ўключылі ў сваю «дыялектыку прыроды, грамадства і мыслення». Мэта сярэднявечнай дыялектыкі — паспрабаваць схапіць свет адразу ў абодвух яго выявах, сакральнай і свецкай, сублімаванай і нізіннай. Сярэднявечная культура спалучае ў адзінства палярныя супрацьлегласці: нябеснае і зямное, спірытуальнае і груба цялеснае, жыццё і смерць[10].

    Панаванне монатэістычных рэлігій у сярэднія вякі перанесла дыялектыку ў вобласць тэалогіі; Арыстоцель і неаплатанізм выкарыстоўваліся пры гэтым для стварэння схаластычнай распрацаваных вучэнняў аб асабістым абсалюце. У неаплатонікаў (Плацін, Прокл) словам «дыялектыка» пазначаецца навуковы метад аналізу і сінтэзу, які зыходзіць з Адзінага, каб да Адзінага вярнуцца. У Мікалая Кузанскага ідэі дыялектыкі развіваюцца ў вучэнні пра тоеснасць веды і няведання, аб супадзенні максімуму і мінімуму, аб вечным руху, аб супадзенні супрацьлегласцяў, аб любым ў любым і гэтак далей[11].

    У нямецкай класічнай філасофіі

    Нямецкі класічны ідэалізм разглядаў рэчаіснасць не толькі як прадмет пазнання, але і як прадмет дзейнасці. Так, у тэорыі пазнання Кант развівае дыялектычныя ідэі ў вучэнні аб «антыноміях». Аднак дыялектыка розуму, паводле Канта, — ілюзія, і яна ўстараняецца, як толькі думка вяртаецца ў свае межы, абмежаваныя пазнаннем адных з’яў. Пазней у тэорыі пазнання (у «Навукавучэнні») Фіхтэ развіў «антытэтычны» метад вывядзення катэгорый, які змяшчае важныя дыялектычныя ідэі. Шэлінг ўслед за Кантам развівае дыялектычнае разуменне працэсаў прыроды.

    Істотную ролю паняцце дыялектыкі гуляе ў філасофіі Гегеля. Для яго дыялектыка — гэта такі пераход аднаго вызначэння ў іншае, у якім выяўляецца, што гэтыя вызначэнні аднабаковыя і абмежаваныя, гэта значыць утрымліваюць адмаўленне саміх сябе. Таму дыялектыка, згодна з Гегелям, — «рухаючая душа ўсякага навуковага разгортвання думкі і ўяўляе сабой адзіны прынцып, які ўносіць у змест навукі іманентную сувязь і неабходнасць…».

    Глыбіннай асновай гегелеўскай дыялектыкі з’яўляецца сярэднявечная канцэпцыя гісторыі — развіццё ў дачыненні да чалавечага грамадства хрысціянскай дактрыны Бога і чалавека, так што дыялектыкa Гегеля — гэта распаўсюд не толькі на грамадства, але і на прыроду ключавых ідэй хрысціянскага разумення сувязі Бога і чалавека. Асноўныя ідэі гегелеўскай дыялектыкі зводзяцца да наступнага: «…Усё канчатковае, замест таго, каб быць трывалым і канчатковым, наадварот, імгненнае і мінуча», паколькі, «будучы ў сабе самім іншым, выходзіць за межы таго, што яно ёсць непасрэдна, і пераходзіць у сваю супрацьлегласць»[10].

    Дыялектыка марксізму

    Паняцце дыялектыкі ў сваіх творах выкарыстоўвалі Карл Маркс і Фрыдрых Энгельс, якія перавялі яе ў матэрыялістычную плоскасць. Адрозненне сваёй дыялектыкі ад гегелеўскай Маркс выказаў у зацвярджэнні, што філасофія Гегеля перавернутая з ног на галаву. Менавіта таму варта адрозніваць дыялектыку Гегеля ад яе інтэрпрэтацыі ў дыялектыцы марксізму.

    Маркс разумее філасофію як навуку і спрабуе пабудаваць яе па навуковаму метадзе. Свядомасць Марксам разумеецца як уласцівасць матэрыі адлюстроўваць саму сябе, а не як самастойная сутнасць. Матэрыя знаходзіцца ў пастаянным руху і развіваецца. Дыялектыка жа выступае ў якасці закона развіцця гэтай матэрыі.

    Маркс наступным чынам апісвае розніцу паміж яго дыялектыкай і дыялектыкай Гегеля:[12]

    Мой дыялектычны метад па сваёй аснове не толькі адрозніваецца ад гегелеўскага, але з’яўляецца яго прамой супрацьлегласцю. Для Гегеля працэс мыслення, які ён ператварае нават пад імем ідэі ў самастойны суб’ект, ёсць дэміург сапраўднага, якое складае толькі яго вонкавую праяву. У мяне ж, наадварот, ідэальнае ёсць не што іншае, як матэрыяльнае, перасаджанае ў чалавечую галаву і ператворанае ў ёй.

    Паслядоўнікамі Маркса, галоўным чынам, савецкімі, была створана асаблівая філасофская школа — дыялектычны матэрыялізм. У сістэматызацыі дыялектыкі, якая з’яўлялася агульнапрынятай у дыялектычным матэрыялізмам ў 1960-1980-я гг., Некаторыя з вядучых ідэй Гегеля называліся «прынцыпамі», іншыя — «законамі». Гэтая сістэматызацыя ўключала наступныя палажэнні:

    Дыялектыка ў савецкай філасофіі

    У савецкі час адзінай дапушчальнай формай дыялектыкі лічылася матэрыялістычная дыялектыка, і да спроб неартадаксальнага яе развіцця ставіліся з падазрэннем

    Дыялектыка сёння

    У XX стагоддзі даследаваннем дыялектыкі як у гістарычным плане (дыялектыка ў антычнасці і ў нямецкай класічнай філасофіі), так і ў тэарэтычным займаўся Мікалай Гартман[13].

    Некаторыя сучасныя філосафы, такія як Люсьен Сеў і Жан-Мары Бром зноў звяртаюцца да дыялектыкі, разглядаючы выключна ў адносінах да чалавечага дзеяння, дзейнасці. Яны адмаўляюць дыялектыку прыроды і існаванне навуковых законаў, якія існуюць па-за чалавечага дзеяння. Аднак, пасля Другой сусветнай вайны, шэраг філосафаў (Рышар Левантан, Стэфан жэ Гулд, Аляксандр Зіноўеў, Патрык Торт) шырока выкарыстоўваюць дыялектыку ў сваіх працах, разглядаючы яе і як прадмет вывучэння. У XXI стагоддзі маюцца працы Бертэла Олма, Паскаля Шарбано і Эварыста Санчэс-Паленсія, у якіх дыялектыка ўводзіцца ў навуку, нароўні з дыялектычным матэрыялізмам Маркса і Энгельса.

    Такім чынам, дыялектыка дазваляе рабіць выразнымі і даступнымі супярэчнасці ў навуцы (антаганістычныя тэндэнцыі), так бы мовіць, незвычайныя і парадаксальныя сітуацыі, якія сустракаюцца ў назіраннях і навуковых эксперыментах.

    «Строга кажучы, змест дыялектыкі мяняецца з прагрэсам навукі, бо, у пэўным сэнсе, гэта змест ёсць сама навука, заснаваная на прынцыпах абстракцый. Вось пераказ дыялектычных прынцыпаў, першапачаткова сфармуляваных Энгельсам (1878), у інтэрпрэтацыі Ж. М. Брома: (Прынцыпы дыялектыкі, 2003):

    1. . Рух і змяненне.
    2. . Узаемадзеянне (або ўзаемазалежнасць).
    3. . Супярэчнасць як сіла будавання.
    4. . Пераход ад колькасці да якасці (ланцугі і парывы).
    5. . Адмаўленне адмаўлення: тэзіс, антытэзіс і сінтэз (прынцып развіцця па спіралі).

    Заўважым, што Жорж Палітцэр (1936) сумяшчае прынцыпы 3 і 5. Гэта не выклікае нязручнасці, так як змест прынцыпаў яшчэ не было вызначана… Змена нашых навуковых ведаў вядзе да пастаяннага перагляду зместу гэтых прынцыпаў.» (Эварист Санчэс-Паленсія, «Дыялектычнага прагулка ў навуцы», 2012).

    Матэрыялістычная дыялектыка знайшла шэраг пацверджанняў ў біялогіі (Рышар Левантан, Стэфан жэ Гулд). Жывыя арганізмы сваім фізіка-хімічна дэтэрмінаваных развіццём і вызначаным зместам інфармацыі, падпарадкаваныя бясконцым зменаў у сваім метабалізме і эвалюцыі. У гэтым сэнсе, канцэпцыя дыялектыкі прыроды, прапанаваная Энгельсам, можа быць выкарыстана.

    Згодна з Эварыстам Санчэс-Паленсія, дыялектыка дазваляе дазваляць супярэчнасці ў навуцы, незвычайныя і парадаксальныя, ва ўсіх відах ведаў, уключаючы прыкладную матэматыку, аднак у першую чаргу сацыялогію і псіхалогію. Фактычна, на яго думку, дыялектыка не з’яўляецца логікай са сваімі дакладнымі законамі, а больш агульным каркасам, у які ўпісваюцца эвалюцыйныя з’явы.

    Літаратура

    Крытыка диалектики

    Зноскі

    1. ↑ Диалектика // Современная энциклопедия. 2000. (нявызн.). Праверана 19 снежня 2014.
    2. ↑ http://cyberleninka.ru/article/n/antichnyy-dialog-i-dialektika
    3. ↑ Философия — БСЭ — Яндекс.Словари (нявызн.) (недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 16 жніўня 2014. Праверана 30 красавіка 2013.
    4. ↑ Энциклопедия (нявызн.) (недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 10 верасня 2014. Праверана 30 красавіка 2013.
    5. ↑ Диалектика — БСЭ — Яндекс.Словари (нявызн.) (недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 29 красавіка 2013. Праверана 28 красавіка 2013.
    6. ↑ Платон. Софист
    7. ↑ Диалектика Платона // Асмус В. Ф. Античная философия
    8. ↑ Китай — БСЭ — Яндекс.Словари (нявызн.) (недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 10 лістапада 2013. Праверана 30 красавіка 2013.
    9. ↑ КИТАЙСКАЯ ФИЛОСОФИЯ (нявызн.). Праверана 30 красавіка 2013.
    10. 1 2 3 dic.academic.ru/dic.nsf/enc1p/16402
    11. ↑ slovari.yandex.ru/Диалектика/БСЭ/Диалектика/
    12. ↑ Маркс К. «Капитал». Том I. Послесловие ко второму изданию
    13. ↑ Горнштейн Т. Н. Диалектический метод / Глава четвёртая // Философия Николая Гартмана. (Критический анализ основных проблем онтологии). — Ленинград: «Наука», 1969.
    Тэмы гэтай старонкі (3):
    Вікіпедыя:Істотныя артыкулы
    Дыялектыка
    Вікіпедыя:Артыкулы да вікіфікацыі