wd wp Пошук: ⬜

Гісторыя Еўрапейскага саюза

Трэба выправіць арфаграфію ў артыкуле!

Магчыма гэты машынны пераклад або выкарыстанне ненарматыўнага правапісу ці лексікону. Для спраўджэння існуюць адмысловыя праграмы.

Еўрапейскі саюз з’яўляецца геапалітычным суб’ектам, які ахоплівае большую частку еўрапейскага кантынента. Ён заснаваны на шматлікіх дамовах і пашыраўся некалькі разоў. Першапачаткова Еўрапейскі саюз заснавалі 6 краін-удзельніц, а на 2018 год ён пашырыўся да 28 краін, што на дадзены момант складае большасць дзяржаў у Еўропе.

Акрамя ідэй федэрацыі, канфедэрацыі альбо мытнага саюза, арыгінальнае развіццё Еўрапейскага саюза на аснове наднацыянальнага фонду, які б мог «зрабіць вайну неймавернай і матэрыяльна немагчымай» [1] і ўмацаванне дэмакратыі сярод сваіх членаў [1], як выкладаў Роберт Шуман і іншыя лідары ў дэкларацыі Шумана (1950) і Еўрапейскай дэкларацыі (1951 г.). Гэты прынцып быў у цэнтры Еўрапейскага аб’яднання вугля і сталі (ЕАВС) (1951), Дамова аб Парыжы (1951), а затым Рымская дамова (1958), якая ўстанавіла Еўрапейскую эканамічную супольнасць (ЕЭС) і Еўрапейскую супольнасць па атамнай энергетыцы (ЕўрАзЭс). Абодзве супольнасці (ЕАВС і ЕЭС) былі пазней ўключаны ў Еўрапейскі саюз, а EAEC захоўвае пэўную прававую ідэнтычнасць.

Маастрыхцкай дамовай (1992) быў створаны Еўрапейскі саюз з яго сістэмай рэгулюючых слупоў, у тым ліку замежных і ўнутраных спраў разам з Еўрапейскім супольнасцю. Гэта, у сваю чаргу, прывяло да стварэння адзінай еўрапейскай валюты, еўра (запушчана ў 1999 годзе). Маастрыхцкай дамовай былі ўнесены змены, у адпаведнасці з дамовамі Амстэрдаме (1997), Ніцы (2001) i Лісабоне (2007 г.).

Ідэі еўрапейскага адзінства да 1945 года

На тэрыторыі Еўропы адзінымі дзяржаўнымі ўтварэннямі, параўнальнымі па памерах з Еўрапейскім саюзам, былі Заходняя Рымская імперыя, Франкская дзяржава, Свяшчэнная Рымская імперыя. На працягу апошняга ж тысячагоддзя Еўропа была раздробленая. Ідэя стварэння Злучаных Штатаў Еўропы ўпершыню ўзнікла пасля вайны за незалежнасць ЗША і прыпісваецца Напалеону I Банапарту [2] Вялікія плошчы Еўропы раней аб’яднаных імперый, пабудаваных на сілу, напрыклад, Рымскай імперыі, Візантыі, Франкскай імперыі, Першай Французскай імперыі і нацысцкай Германіі. Мірныя сродкі некаторай кансалідацыі еўрапейскіх тэрыторый, якія выкарыстоўваліся павінны быць прадастаўлена дынастычным саюзамi; менш распаўсюджанымі былі канфедэрацыі на ўзроўні краін, такіх, як Рэчы Паспалітай і Аўстра-Вугорскай імперыі.[3] У кангрэсе Экс-ла-Шапель 1818 года, цар Аляксандр, як самы перадавы інтэрнацыяналіст тых дзён, прапанаваў нешта накшталт пастаяннага Еўрапейскага саюза і нават прапанаваў ўтрыманне міжнародных ваенных сіл, каб забяспечыць прызнаныя дзяржавы з падтрымкай супраць змены вядучай улады шляхам гвалту.

З-за разбуральных наступстваў вайны і замежнай акупацыі многія людзі звярнуліся да ідэі ў той ці іншай форме адзінай Еўропы, у прыватнасці Уільям Пэнн, абат Шарль-дэ-Сен-П’ер, Віктар Гюго, Джузэпэ Мадзіні, у апошні час Тэадор дэ Корвін Шыманоўскі, і Рыхард фон Куденхов-Калергі. Прыняцце такіх ідэй па ўсёй Еўропе рэзка павялічылася пасля завяршэння Першай сусветнай вайны, з якой звазана масавая гібелль людзей. Але толькі пасля заканчэння Другой сусветнай вайны былі прынятыя рэальныя крокі.

Прыклад арганізацыі, створанай для садзейнічання асацыяцыі дзяржаў паміж войнамі, каб прасоўваць ідэю Еўрапейскага саюза– рух Пан-Еўропы.

1945—1957: Ад ЕАВС да Рымскіх дамоваў

Пасля двух разбуральных сусветных войнаў, палітычны клімат спрыяе міжнароднаму адзінству, якое можа эфектыўна захаваць мір у Еўропе. Другая сусветная вайна з 1939 па 1945 гг. прадэманстравала чалавечую і эканамічную катастрофу, якая ахапіла Еўропу. Яна прадэманстравала жахі вайны, а таксама экстрэмізм, праз Халакост і атамныя бамбардзіроўкі Хірасімы і Нагасакі. Таксама ў людзей было жаданне зрабіць усё дзеля таго, каб гэта ніколі не магло паўтарыцца, у прыватнасці, не дапусціць вайны з дапамогай ядзернай зброі. Большасць еўрапейскіх краін не ўдалося захаваць іх дзяржаўнасці, саступіўшы дзвюм супрацьлеглым ідэалагічна звышдзяржавам.[4] Адной з іх быў СССР, які стаў звышдзяржавай пасля Другой сусветнай вайны і захаваў свой статус на працягу 45 гадоў. Для таго, каб гарантаваць, што Германія ніколі не зможа паставіць пад пагрозу свет зноў, яе цяжкая прамысловасць была часткова дэмантаваная, а яе асноўныя вуглездабыўныя рэгіёны былі вылучаны (Саар, Сілезія), або пастаўленыя пад міжнародны кантроль (вобласць Рур). Ідэя аб’яднання Еўропы атрымала другое дыханне пасля Другой сусветнай вайны. Яе рухальнымі сіламі былі: 1) ясна ўсвядомленая народамі Еўропы патрэба ў працяглым свеце, 2) неабходнасць развіцця эканамічных сувязяў паміж заходнееўрапейскімі краінамі ў мэтах аднаўлення разбуранай вайной гаспадаркі, 3) фарміраванне біпалярнай сістэмы свету, дзе галоўнымі сіламі сталі ЗША і СССР, а таксама распад каланіяльнай сістэмы, у выніку чаго Заходняя Еўропа пазбавілася ранейшага палітычнага вагі і многіх рынкаў збыту. Адпраўной кропкай пасляваеннага руху за адзіную Еўропу прынята лічыць гаворка брытанскага дзяржаўнага дзеяча Ўінстана Чэрчыля «Трагедыя Еўропы», вымаўленую 19 верасня 1946 г. у Цюрыхскім універсітэце. У ёй Чэрчыль заклікаў еўрапейцаў пакончыць «з нацыянальнымі звадамі», перш за ўсё з франка-германскім антаганізмам, і ўтварыць на кантыненце «нешта накшталт Злучаных Штатаў Эўропы».

У траўні 1948 г. у Гаазе адбыўся Кангрэс Еўропы, на якім прадстаўнікі 16 еўрапейскіх краін, а таксама назіральнікі з ЗША і Канады абмяркоўвалі разнастайныя інтэграцыйныя планы - аж да неадкладнага стварэння федэратыўнай дзяржавы. Рэальным вынікам Кангрэса стала стварэнне Савета Еўропы ў якасці першай агульнаеўрапейскай арганізацыі, які пачаў дзейнічаць у траўні 1949 г. Першапачаткова ён займаўся супрацоўніцтвам у сферы эканомікі, сацыяльнага развіцця, культуры, заканадаўства, навукі і тэхнікі. Цяпер дзейнасьць Рады Еўропы сканцэнтравана на пытаннях забеспячэння і абароны правоў чалавека. У наступным годзе, 09. 06. 1950 года міністр замежных спраў Францыі Роберт Шуман прапанаваў супольнасці аб’яднаць вугальную і сталеліцейную прамысловасці Еўропы - два элементы, неабходныя для стварэння зброі вайны.

18 красавіка 1951 г. ФРГ, Бельгія, Нідэрланды, Люксембург, Францыя, Італія падпісалі ў Парыжы Дамову аб [Еўрапейскім аб'яднанні вугалю і сталі](/Еўрапейскае_аб’яднанне_вуглю_і_сталі "Еўрапейскае аб’яднанне вуглю і сталі") (ECSC - European Coal and Steel Community) тэрмінам на 50 гадоў. Дагавор уступіў у сілу ў ліпені 1952 г. Яго асноўныя мэты: стварэнне агульнага рынку вугалю і сталі, мадэрнізацыя і павышэнне эфектыўнасці вытворчасці ў вугальнай і металургічнай прамысловасці, паляпшэнне ўмоў працы і рашэнне праблем занятасці ў гэтых галінах. Дамова заклікала ўмацаваць мір у Еўропе і стварыць перадумовы для цеснага аб'яднання народаў. Паставіўшы пад міжнародны кантроль здабычу вугалю і вытворчасць сталі, удзельнiкi дамовы вырашалі дзве задачы: яны спрыялі мадэрнізацыі нацыянальнай гаспадаркі (асновай якога тады служыла металургія і цяжкая прамысловасць), а таксама ліквідавалі магчымасць падрыхтоўкі адной з краін да новай вайны.

Гэтае аб’яднанне ўзяло на сябе ролю Міжнароднага органа па Рурскай вобласці і зняш некаторыя абмежаванні па нямецкай прамысловай прадуктыўнасці. Яна нарадзіла першых устаноў, такіх, як Вышэйшага органа (у цяперашні час Еўрапейская камісія) і Агульнага сходу (цяпер Еўрапейскі парламент). Першыя прэзідэнты гэтых устаноў былі Жан Маннэ і Спак адпаведна.

Вялікабрытанія адмовілася ўдзельнічаць у ЕАВС з асцярогі абмежаванні нацыянальнага суверэнітэту. Спроба ператварыць пратэктарат Саар ў «еўрапейскую тэрыторыю» была аспрэчана на рэферэндуме ў 1955 годзе. Саар павінен быў рэгулявацца законам пад надзорам еўракамісара падсправаздачнага Савета Міністраў Заходнееўрапейскага саюза. Дакументы, выяўленыя на 8 траўня 2009 гады з дапамогай WikiLeaks [5],_1955 паказваюць, што Більдэрбергскай групай ў 1955 годзе, было выказана падтрымкай адзінай еўрапейскай валюты (г.зн. еўра) і для агульнага рынку ў Еўропе з больш нізкімі тарыфнымі стаўкамі, чым тыя, за межы агульнага рынку і больш пан-еўрапейскай інтэграцыі, на аснове тагачасных шасці членаў еўрапейскай супольнасці вугалю і сталі, «асабліва ў дачыненні да прамысловага выкарыстання атамнай энергіі».[6] Пасля няўдалых спробаў стварэння абароны (European Community Defense) і палітычных супольнасцяў (Еўрапейская палітычная супольнасць), лідары сустрэліся ў Месіна на канферэнцыі і стварылі Spaak камітэт які вырабіў даклад Spaak .Даклад быў прыняты на канферэнцыі ў Венецыі (29 і 30 траўня 1956), дзе было прынята рашэнне аб правядзенні міжурадавай канферэнцыі. Міжурадавая канферэнцыя па Агульнаму рынку і Еўратам сканцэнтравана на эканамічным адзінстве, што прыводзіць да Рымскіх дамоваў, якія заключаюцца ў 1957 годзе і ўсталявалі Еўрапейскую эканамічную супольнасць (ЕЭС) і Еўрапейскую супольнасць па атамнай энергіі (Еўратам).[7]

1958—1972: Тры супольнасці

З мэтай паглыблення эканамічнай інтэграцыі тыя ж шэсць дзяржаў у 1957 заснавалі Еўрапейскую эканамічную супольнасць (ЕЭС, Агульны рынак) (EEC - European Economic Community) і Еўрапейскую супольнасць па атамнай энергіі (Euratom - European Atomic Energy Community). ЕЭС быў створаны ў першую чаргу як мытны саюз шасці дзяржаў, закліканы забяспечыць свабоду перамяшчэння тавараў, паслуг, капіталаў і людзей. Еўратам павінен быў спрыяць аб’яднанню мірных ядзерных рэсурсаў гэтых дзяржаў. Самым важным з гэтых трох еўрапейскіх супольнасцяў з’яўлялася Еўрапейскую эканамічную супольнасць, так што пазней (у 1990-я гады) яна стала называцца проста Еўрапейскай супольнасцю (EC - European Community). ЕЭС было заснаваны Рымскім дагаворам 1957 года, які ўступіў у сілу 1 студзеня 1958. У 1959 членамі ЕЭС быў створаны Еўрапейскі парламент - прадстаўнічы кансультатыўны, а пазней і заканадаўчы орган. Працэс развіцця і ператварэння гэтых еўрапейскіх супольнасцяў у сучасны Еўрапейскі саюз адбываўся шляхам адначасовых структурнай эвалюцыі і інстытуцыйнай трансфармацыі ў больш згуртаваная блок дзяржаў з перадачай ўсё большай колькасці функцый кіравання на наднацыянальны ўзровень (так званы працэс еўраінтэграцыі, або паглыблення саюза дзяржаў), з аднаго боку, і павелічэння колькасці ўдзельнікаў еўрапейскіх супольнасцяў (і пазней Еўрапейскага саюза) з 6 да 28 дзяржаў (пашырэння саюза дзяржаў). Дзве новыя супольнасці былі створаны асобна ад ЕАВС, хаця яны падзяляюць адны і тыя ж суды і Агульную Асамблею. Кіраўнікі новых супольнасцяў называліся камісіямі, у адрозненні ад «Вышэйшага органа». EEC ўзначаліў Хальштейн і Еўратам ўзначаліў Луі Арманд, а затым Эцін Хірш . Еўратам будзе інтэграваць сектар ў галіне ядзернай энергіі, у той час як у ЕЭС будзе развіваць мытны саюз паміж яго членамі.[7]

На працягу 1960-х гадоў напружанасць стала праяўляцца з Францыяй, якая імкнулася абмежаваць наднацыянальную ўладу і адмаўлялася ад сяброўства са Злучаным Каралеўствам. Тым не менш, у 1965 годзе было дасягнута пагадненне аб аб’яднанні трох суполак у рамках аднаго набору інстытутаў, і, такім чынам, Дагавор аб зліцці быў падпісаны ў Брусэлі і ўступіў у сілу 1 ліпеня 1967 і абвясціў аб стварэнні Еўрапейскай Супольнасці. Жан Рэй сташ старшынёй на першай аб’яднанай камісіі).

Хаця палітычны прагрэс суполак вагаўся ў 1960-х гадах, гэта быў урадлівы перыяд еўрапейскай прававой інтэграцыі. Многія з асновавытворных прававых вучэнняў Суда ўпершыню былі ўсталяваныя ў эпахальных рашэнняў на працягу 1960-х і 1970-х гадоў. Іншыя рашэнні знакавыя на працягу гэтага перыяду ўключалі ўсталяванне перавагі еўрапейскага права над нацыянальным заканадаўствам і «Малочныя прадукты» рашэнне, якое абвясціла, што агульныя прынцыпы міжнароднага права, узаемнасці і адплаты былі забароненыя ў рамках Еўрапейскай супольнасці.

1973—1993: Пашырэнне

Пасля доўгіх перамоваў, і пасля змены французскага старшынства, 1 студзеня 1973 г. Данія, Ірландыя і Злучанае Каралеўства (з Гібралтарам) у рэшце рэшт далучыліся да Еўрапейскай Супольнасці. Гэта было першае з некалькіх пашырэнняў, што стала адным з асноўных накірункаў палітыкі саюза.[8]

У 1979 годзе Еўрапейскі парламент правёў свае першыя прамыя выбары на аснове ўсеагульнага выбарчага права. 410 членаў былі абраныя, х каторых затым была абрана першая жанчына-прэзідэнт Еўрапарламента– Сімона Вэйл.[9] Далейшае павелічэнне мела месца ў 1981 годзе (Грэцыя). У 1982 году Грэнландыя прагаласавала за тое, каб пакінуць Супольнасць. Іспанія і Партугалія далучыліся 1 студзеня 1986 г. у трэцім пашырэнні[10]. У лютым 1986 у Люксембургу быў падпісаны Адзіны еўрапейскі акт, які рэфармаваў Еўрапейскі саюз паставіў мэту стварыць да 1 студзені 1993 года адзіны рынак краін-членаў ЕС.

Прызначаны прэзідэнт Камісіі Жак Дэлор пад старшынствам прыняў еўрапейскі сцяг супольнасці ў 1986 г. У першым буйным пераглядзе дамоваў з моманту дамовы аб далучэнні, лідары падпісалі Адзіны еўрапейскі акт у лютым 1986 гады Тэкст разглядаў інстытуцыйныя рэформы, уключаючы пашырэнне паўнамоцтваў суполак - у прыватнасці, у дачыненні да знешняй палітыкі. Ён быў адным з асноўных кампанентаў у завяршэнні адзінага рынку і ўступіў у сілу 1 ліпеня 1987 года [11]

У 1987 году Турцыя афіцыйна падала заяўку на ўступленне ў супольнасць, і пачаў доўгі працэс падачы заяўкі для любой краіны. У Цэнтральнай Еўропе прайшлі польскія забастоўкі і пагадненні Табліцы Польскага раўнда (1988 г.). У 1989 г. абрынулася Берлінская сцяна, нароўні з жалезнай заслонай. Германія ўз’ядналася, і дзверы пашырэння ў краінах былога ўсходняга блока была адкрыта [12] З хваляй новых павелічэнняў, 7 лютага 1992 года была падпісана Маастрыхцкіая дамова, якая ўсталявала Еўрапейскі саюз, і уступіла ў сілу ў наступным годзе.

1993—2004: Стварэнне

У 1992 усе дзяржавы, якія ўваходзяць у Еўрапейскую супольнасць, падпісалі Дамову аб стварэнні Еўрапейскага саюза - Маастрыхцкую дамову. Маастрыхцкая дамова заснавала тры апоры ЕС (pillars):

Эканамічны і валютны саюз (ЭВС), Агульную знешнюю палітыку і палітыку бяспекі (ОВПБ), Агульную палітыку ў галіне ўнутраных спраў і юстыцыі.[13] У 1994 у Аўстрыі, Фінляндыі, Нарвегіі і Швецыі праводзяцца рэферэндумы аб уступленні ў ЕС. Большасць нарвежцаў зноў галасуе супраць.

Аўстрыя, Фінляндыя (з Аландскія астравы) і Швецыя становяцца членамі ЕС з 1 студзеня 1995.

Членамі Еўрапейскай асацыяцыі свабоднага гандлю застаюцца толькі Нарвегія, Ісландыя, Швейцарыя і Ліхтэнштэйн.

У 1994 былі праведзены Еўрапейскія выбары, ў выніку якіх сацыялістычная група захавала свае пазіцыі ў якасці найбуйнейшай партыі ў парламенце. Савет прапанаваў Жак Сантер ў якасці Старшыні Камісіі, але ён быў заўважаны ў якасці другога кандыдата выбару, што падрывала яго пазіцыю. Парламент ухваліў Сантэра, яго камісія атрымала вялікую падтрымку, будучы ухваленай 416 галасамі супраць 103. Сантэру давялося выкарыстоўваць свае новыя паўнамоцтвы ў адпаведнасці з Маахстрыхцкай дамовай і рабіць большы кантроль над сваім выбарам камісараў. Яны ўступілі ў пасаду 23 студзеня 1995 года.[14]

З 30 сакавіка 1994 года перамовы аб далучэнні былі заключаны з Аўстрыяй, Швецыяй і Фінляндыяй. Між тым, Нарвегія, Ісландыя і Ліхтэнштэйн далучыліся да Еўрапейскай эканамічнай зоны (якая ўступіла ў сілу 1 студзеня 1994 г.), арганізацыя, якая дазволіла дзяржавы Еўрапейскай асацыяцыі свабоднага гандлю, каб увайсці ў адзіны еўрапейскі рынак. У наступным годзе Шэнгенскае пагадненне ўступіла ў сілу паміж сямі членамі, пашыраецца і ўключае амаль усе астатнія да канца 1996 году

Развіццё еўра

1 студзеня 1994 распачаўся другі этап эканамічнага і валютнага саюза, які пачынаецца са стварэння Еўрапейскага валютнага інстытута. У пачатку 1999 года еўра была запушчана як валюта і быў створаны Еўрапейскі цэнтральны банк. З 1 студзеня 2002 года банкноты і манеты былі ўведзеныя ў зварот, замяніўшы старыя валюты цалкам.

У 1990-х гадах, канфлікты на Балканах далі штуршок да развіцця ЕС па агульнай знешняй палітыцы і палітыка бяспекі (ОВПБ). ЕС не рэагаваў падчас пачатку канфлікту, і міратворцы ААН з Нідэрландаў не змаглі прадухіліць разню ў Срэбраніцы (ліпень 1995 г.) у Босніі і Герцагавіне, найбуйнейшыя масавыя забойствы ў Еўропе спасля Другой сусветнай вайны. Арганізацыі Паўночнаатлантычнага дагавора (НАТО), нарэшце, прыйшлося ўмяшацца ў вайну, прымусіўшы ваюючыя бакі сесці за стол перамоваў. Ранні вопыт знешняй палітыкі ЕС акцэнтуецца ў Амстэрдамскай дамове.

Тым не менш, поспех быў азмрочаны бюджэтным крызісам ў сакавіку 1999 года, падчас якога парламент адмовіўся зацвердзіць бюджэт Камісіі з-за фінансавага безгаспадарчасці, махлярства і кумаўства. Уся камісія Сантэра падала ў адстаўку.[15] Настрой Еўраскептыцызму замацаваўся за Саветам і Парламентам, якія пастаянна аспрэчванні пазіцыю Камісіі ў бліжэйшыя гады.[16]

У наступных выбарах, сацыялісты страцілі сваю шматгадовую перавагу. У новым парламенце на чале з Продзі хутка ўсталёўваецца новая еўрапейская камісія па барацьбе з махлярствам (OLAF).[17] У адпаведнасці з новымі паўнамоцтвамі Амстэрдамскай дамовы, Асноўныя змены па Амстэрдамскай дамове тычыліся:

агульнай знешняй палітыкі і палітыкі бяспекі ОВПБ
стварэння “прасторы свабоды, бяспекі і правапарадку”
каардынацыі ў галіне правасуддзя, барацьбы з тэрарызмам і арганізаванай злачыннасцю.

Продзі быў апісаны некаторымі як «першы прэм’ер-міністр Еўропы». 4 чэрвеня Хаўер Салана быў прызначаны Генеральным сакратаром Савета і ўмацаваў Высокага прадстаўніка па агульнай знешняй палітыцы і палітыцы бяспекі, прызнаў ўмяшальніцтва ў Косава. Салана таксама разглядаецца некаторымі як першы міністр замежных спраў Еўропы Новая дамова была падпісана 26 лютага 2001 года і ўступіла ў сілу 1 лютага 2003 года. Апошняя падрыхтоўка перад пашырэннем да 10 новых членаў была зроблена ў 2004 годзе.

2004 — цяперашні час: еўрапейскі крызіс. Найноўшая гісторыя Еўрапейскай інтэграцыі

Пасля далучэння да ЕС дзесяці новых краін, узровень эканамічнага развіцця якіх прыкметна ніжэй сярэднееўрапейскага, лідары Еўрасаюза апынуліся ў становішчы, калі асноўны груз бюджэтных расходаў на сацыяльную сферу, датацыі сельскай гаспадарцы і г.д. кладзецца менавіта на іх. У той жа час гэтыя краіны не жадаюць павялічваць долю адлічэнняў у агульнасаюзны бюджэт звыш вызначанага дакументамі ЕС ўзроўню ў 1% ВУП.

Другая праблема складаецца ў тым, што пасля пашырэння Еўрасаюза менш эфектыўным апынуўся які дзейнічаў да гэтага часу прынцып прыняцця найважнейшых рашэнняў кансэнсусам. На рэферэндумах у Францыі і ў Нідэрландах у 2005 праект адзінай Канстытуцыі ЕС быў адхілены, і ўвесь Еўрасаюз па-ранейшаму жыве па цэлым шэрагу асноватворных дагавораў.

17 снежня 2005 года афіцыйны статус кандыдата на ўступленне ў ЕС быў прадастаўлены Македоніі.

21 лютага 2005 года Еўрапейскі саюз падпісаў план дзеянняў з Украінай. Верагодна, гэта стала вынікам таго, што да ўлады на Украіне прыйшлі сілы, знешнепалітычная стратэгія якіх накіравана на ўступленне ў Еўрасаюз. У той жа час, на думку кіраўніцтва ЕС, аб паўнапраўным членстве Украіны ў Еўрасаюзе пакуль казаць не варта, так як новай улады неабходна зрабіць вельмі шмат, каб даказаць, што на Украіне існуе паўнавартасная дэмакратыя, якая адказвае сусветным стандартам, і правесці палітычныя, эканамічныя і сацыяльныя рэформы. 1 студзеня 2007 года адбылося чарговае пашырэнне Еўразвяза - ўваходжанне ў яго Балгарыі і Румыніі. Еўрасаюз перш папярэджваў гэтыя краіны, што Румыніі і Балгарыі трэба будзе яшчэ нямала зрабіць у галіне барацьбы з карупцыяй і рэфармавання заканадаўства. У гэтых пытаннях Румынія, на думку еўрапейскіх чыноўнікаў, адставала, захоўваючы перажыткі сацыялізму ў структуры эканомікі і не адказваючы стандартам ЕС. Акрамя таго, у 2007 годзе Славенія прыняла еўра,[18] Мальта і Кіпр у 2008 годзе [19] і Славакія ў 2009 г. Аднак праблем распрацаваны з існуючымі членамі як Еўразона ўступіла ў сваю першую рэцэсію ў 2008 годзе. Члены супрацоўнічалі і ЕЦБ ўмяшаўся, каб дапамагчы аднавіць эканамічны рост і еўра быў заўважаны ў якасці бяспечнага прытулку, асабліва тых, хто звонку, такіх як Ісландыя.[20][21] Тым не менш, з рызыкай дэфолту ў Грэцыі, Ірландыі, Партугаліі і іншых членах ў канцы 2009-10, лідары еўразоны пагадзіліся з умовамі для крэдытаў дзяржаў-членаў, якія не мог падняць фонды. З Грэцыі спрабуе аднавіць свае фінансы, іншыя дзяржавы-члены таксама знаходзяцца ў небяспецы і наступствы гэта будзе мець на астатняй частцы эканомікі еўразоны, механізм крэдыту быў узгоднены. Крызіс таксама стымулявала кансэнсус у дачыненні да далейшай эканамічнай інтэграцыі, а таксама шэраг прапаноў, такіх як Еўрапейскі валютны фонд або федэральнага казначэйства.[22]

Еўрапейскі саюз атрымаў ў 2012 годзе Нобелеўскую прэмію міру за тое, што «ўклад у развіццё міру і прымірэння, дэмакратыі і правоў чалавека ў Еўропе".[23] Нобелеўскі камітэт заявіў, што «гэта жудаснае пакута падчас Другой сусветнай вайны прадэманстравалі патрэба ў новай Еўропе […] сёння вайна паміж Германіяй і Францыяй неймаверная. Гэта паказвае, як, з дапамогай трапных намаганняў і нарошчвання ўзаемнага даверу, гістарычныя ворагі могуць стаць блізкімі партнёрамі “. https://www.nobelprize.org/nobel_prizes/peace/laureates/2012/press.html Рашэнне Нобелеўскага камітэта было сур’ёзна раскрытыкавана. 1 ліпеня 2013 года 28-м членам Еўрасаюза стала Харватыя. На 1 студзеня 2014 года была дададзеная тэрыторыя ў Індыйскім акіяне французскі Маёта ў якасці найбольш выдаленай вобласці.[24]

23 чэрвеня 2016 года 52% брытанцаў прагаласавалі за выхад з Еўрапейскага саюза. Гэта першая краіна, якая выходзіць з ЕС.[25]

Зноскі

Тэмы гэтай старонкі (2):
Катэгорыя·Гісторыя Еўрапейскага саюза
Катэгорыя·Удакладненне арфаграфіі