wd wp Пошук: ⬜

Віганд Альгердавіч

Віганд (каля 1372 — 28 чэрвеня 1392) — князь кернаўскі, сын вялікага князя літоўскага Альгерда Гедзімінавіча ад другой шлюбу з Ульянай Цвярской (пам. 1393), малодшы брат і паплечнік вялікага князя літоўскага Ягайлы.

Біяграфія

Паводле Л. Вайтовіча, пры нараджэнні Віганд быў хрышчоны па праваслаўным абрадзе пад імем Фёдар[1].

Віганд атрымаў ва ўдзельнае валоданне ад свайго старэйшага брата, вялікага князя літоўскага Ягайлы, гарады Кернава, Чачэрск і Біюцішкі. Таксама меў значныя ўладанні ў Польшчы — Быдгашч, Інаўроцлаў і інш.

У 1385 годзе князь кернаўскі Віганд падтрымаў свайго старэйшага брата Ягайлы пры падпісанні ў Крэве уніі паміж Вялікім Княствам Літоўскім і Каралеўствам Польскім. У 1386 годзе Віганд разам з іншымі братамі суправаджаў Ягайлу падчас яго паездкі ў Польшчу. У Кракаве Ягайла перайшоў ў каталіцтва і прыняў польскую карону. Большасць яго братоў, сваякоў і саноўнікаў таксама прынялі каталіцкае хрышчэнне. Пры хрышчэнні Віганд атрымаў імя Аляксандр. У 1390 годзе ён ажаніўся з Ядвігай Апольскай, дачкой сілезскага князя Уладзіслава Апольскага.

Падчас грамадзянскай вайны ў Вялікім Княстве Літоўскам 1389—1392 гадоў паміж Вітаўтам Кейстутавічам і Скіргайла Альгердавічам Віганд падтрымліваў апошняга. У 1390 годзе Скіргайла і Віганд пацярпелі паражэнне ад аб’яднаных сіл Вітаўта і тэўтонскіх крыжакоў. У 1391 годзе Віганд узначаліў паход літоўскага войска на Прусію, дзе літоўцы няўдала аблажылі замак Нойгартэн. Віганд карыстаўся любоўю і прыхільнасцю свайго старэйшага брата Ягайлы. У чэрвені 1392 года Віганд раптоўна памёр. Хадзілі чуткі, што Віганд быў атручаны па распараджэнні Вітаўта[2].

Спадчыннікі

Таксама літоўскае язычніцкае імя Вінгальт прыпісваецца брату Аляксандра Андрэю Альгердавічу, князю пскоўскаму і полацкаму, пачынаючы з прац Тэадора Нарбута, аднак па захаваных летапісах яно невядома. Аднак ад нейкага Вігунта выводзіць свой род княжацкі род Палубінскіх герба Ястржамбец.

Зноскі

↑ Войтович Л. Князівські династії Східної Європи (кінець IX — початок XVI ст.): склад, суспільна і політична роль. Історико-генеалогічне дослідження. — Львів: Інститут українознавства ім. І.Крип’якевича, 2000. — 649 с. — ISBN 966-02-1683-1.
↑ Барбашев А.И. Витовт и его политика до Грюнвальдской битвы. — Санкт-Петербург, 1885. — С. 59.

Літаратура

Гудавичюс Э. История Литвы с древнейших времен до 1596 года. — М., 2005.
Барбашев А. И. Витовт и его политика до Грюнвальдской битвы (1410 г.). — СПб.: Типография Н. Н. Скороходова, 1885.