У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Багдановіч. Вячаслаў Васілевіч Багдановіч (1878, Дзісна — 1939?) — беларускі рэлігійны і грамадска-палітычны дзеяч, публіцыст.
Сын святара Васілія Багдановіча і брат педагогаў Анатолія і Генадзя Багдановічаў. Бацька Глеба Багдановіча.
Скончыў Віцебскую духоўную семінарыю, Кіеўскую духоўную акадэмію са ступенню кандыдата багаслоўя (1903). З 6 лістапада 1903 года выкладчык біблейскай і царкоўнай гісторыі ў Віцебскай праваслаўнай семінарыі. З 18 мая 1907 года інспектар Мінскай, з восені 1907 года Літоўскай (Віленскай) духоўных семінарыяў. У 1915 годзе эвакуіраваўся з семінарыяй у Разань. У 1919 годзе вярнуўся ў Вільню, прызначаны рэктарам семінарыі.
Удзельнічаў у Памесным Саборы Расійскай (Рускай) праваслаўнай царквы (1917—1918), член II, VII, XIII, XX аддзелаў. Аўтар алоўкавых партрэтаў сабаран. Напісаў аб саборы некалькі спецыяльных артыкулаў і надрукаваў дзённік удзельніка Сабора.
Быў адказным рэдактарам «Литовских Епархиальных Ведомостей» з 1919 да 20 кастрычніка 1922 года, калі пастановай Віленскай духоўнай кансісторыі выданне было зачынена. У верасні 1921 года ўступіў у Таварыства беларускай школы. Захоўваючы вернасць Патрыярху, адмовіўся прыняць аўтакефалію Польскай царквы, за што пастановай архіепіскапа Варшаўскага Георгія звольнены з пасады рэктара семінарыі і рэдактара «Литовских Епархиальных Ведомостей». У кастрычніку 1922 года арыштаваны польскімі ўладамі з архіепіскапам Літоўскім і Віленскім Елеўферыем (Богаяўленскім) і вывезены ў Кракаў. Мітрапалітам Дзіянісіем адлучаны ад Польскай аўтакефальнай царквы.
У канцы 1922 года абраны ў сенат Польскай Рэспублікі. Актыўны змагар за правы беларусаў у Польшчы. У 1930 годзе абраны сенатарам на другі тэрмін. Са святаром Лукой Голадам арганізаваў у Вільні адзіны ва ўсёй Польшчы праваслаўны прыход, які падпарадкоўваўся патрыярху Ціхану і служыў у ім псаломшчыкам (1924—1936). Пасля дзесяцігадовага існавання Патрыяршая абшчына ў Вільні адміністрацыйнымі ўладамі была разгромлена, а яе храм апячатаны (1936). Выступаючы ў сенаце (1929) паведаміў пра сапраўднае становішча Праваслаўнай царквы, пра гвалт, канфіскацыю маёмасці, нацыянальныя прыцясненні. З 1930 года выкладаў у Віленскай рускай гімназіі імя А. Пушкіна і ў жаночым епархіяльным вучылішчы.
Вядомы і як кампазітар, аўтар музыкі да некалькіх рамансаў на словы А. Пшчолкі. Паводле звестак А. Клімовіча, у 1920-я г. яму прыпісвалася аўтарства раманса «Зорка Венера» на словы М. Багдановіча.
У 1920—1930-я гады член Беларускага нацыянальнага камітэта (БНК) у Вільні. Да 28 лістапада 1933 года старшыня Царкоўнай праваслаўнай камісіі пры БНК. Адзін з заснавальнікаў і кіраўнікоў Праваслаўнага беларускага дэмакратычнага аб’яднання ў Вільні, уваходзіў у Беларускі пасольскі клуб. У 1939 арыштаваны польскай дэфензівай як праціўнік аўтакефаліі. Заключаны ў Віленскую турму, адкуль этапаваны ў Бяроза-Картузскі канцлагер. З наступам Чырвонай арміі ахова лагера ўцякла, і зняволеныя вызваліліся. У верасні 1939 года арыштаваны органамі НКУС. Паводле іншай крыніцы, арыштаваны 17 кастрычніка 1939 года, вывезены з Вільні органамі НКУС 23 кастрычніка 1939 года[1]. Па заяве пракуратуры СССР сярод асуджаных не значыцца. Па прыватных сведчаннях, расстраляны ў Вілейскай турме НКВД неўзабаве пасля арышту.[2]
На праваслаўных могілках парафіі Усіх Святых у Беластоку ўстаноўлены кенатаф Вячаслава Багдановіча.