У паняцця ёсць і іншыя значэнні, гл. Беластоцкая вобласць (значэнні). Беластоцкая вобласць — адміністрацыйная адзінка БССР, створаная пасля заняцця Савецкім Саюзам паўночна-ўсходніх зямель міжваеннай Польскай Рэспублікі і ўключэння іх ў склад БССР. Афіцыйна існавала ў 1939—1944 гадах, фактычна, з-за нямецкай акупацыі — у 1939—1941 гадах.
Адміністрацыйны цэнтр — Беласток.
Да верасня 1939 года тэрыторыя вобласці ўваходзіла ў склад Польскай Рэспублікі. Пасля нападу Германіі на Польшчу, 17 верасня 1939 года Чырвоная Армія перайшла заходнюю мяжу СССР і заняла Заходнюю Украіну і Заходнюю Беларусь разам з Беластокам[2][3]. Паводле дамоў паміж СССР і Германіяй (сакрэтныя пратаколы да Пакту Молатава-Рыбэнтропа), гэтыя тэрыторыі прызнаваліся сферай уплыву СССР. 22 кастрычніка 1939 года савецкія ўлады арганізавалі на занятай тэрыторыі выбары. Амаль усе кандыдаты былі абраныя савецкай уладай, незалежных кандыдатаў не дапускалі, грамадзяне былі прымушаны да ўдзелу ў галасаванні, а ва ўсёй краіне пачаліся рэпрэсіі супраць тых, хто не падтрымліваў савецкай ўлады[4]. Паводле афіцыйных вынікаў, за савецкіх кандыдатаў прагаласавала 90 % выбаршчыкаў. Пасля выбараў на сходзе ў Беластоку 28-30 кастрычніка дэпутаты звярнуліся да СССР з просьбай далучыць Заходнюю Беларусь у склад Беларускай ССР. 2 лістапада Беласточчына была ўключана ў склад СССР. 9 снежня ў выніку адміністрацыйнага падзелу тэрыторыі Беларусі ўтворана Беластоцкая вобласць.
Заняцце Заходняй Беларусі, з яе наступным уключэннем у склад БССР, дэ-юрэ не адпавядала шэрагу міжнародных дамоў, у тым ліку Рыжскаму мірнаму дагавору 1921 г., Дамове аб ненападзе 1932 г. і Лонданскай канвенцыі 1933 г. аб дэфініцыі агрэсара[5].
Беластоцкая вобласць на Вікісховішчы |