Барыс Рыгоравіч Галёркін (20 лютага (4 сакавіка) 1871, Полацк — 12 ліпеня 1945, Ленінград) — расійскі і савецкі механік і матэматык (найбольш вядомы сваімі вынікамі ў галіне тэорыі пругкасці); акадэмік АН СССР (1935; член-карэспандэнт з 1928 года), інжынер-генерал-лейтэнант (1942), Заслужаны дзеяч навукі і тэхнікі РСФСР (1934)[7].
Нарадзіўся ў яўрэйскай рамеснай сям’і. Ужо з 12 гадоў падпрацоўваў перапіскай папер у сіроцкім судзе (верагодна, у той час у яго і выпрацаваўся прыгожы дробны почырк).
Курс гімназіі здаў экстэрнам (у Мінску ў 1893 годзе ва ўзросце 22 гадоў) — вочна вучыцца не атрымалася з-за таго, што бацька трымаўся вельмі нацыяналістычных поглядаў і забараняў яму вучыць рускую мову. У тым жа годзе паступіў у Пецярбургскі тэхналагічны інстытут. Падчас вучобы там падпрацоўваў прыватнымі ўрокамі па матэматыцы і старажытнаяўрэйскай мове[8]. Як і многія іншыя студэнты-тэхнолагі, ён апынуўся ўцягнутым у палітычнае жыццё, увайшоў у сацыял-дэмакратычны гурток. У год заканчэння інстытута (1899) ён стаў членам РСДРП.
У 1899 годзе скончыў Пецярбургскі тэхналагічны інстытут[7] і пачаў працаваць на Харкаўскім заводзе(руск.) бел. Рускага паравозабудаўнічага і механічнага таварыства(руск.) бел..
У 1903 годзе ён — інжынер на лініі Кітайска-Усходняй чыгункі, якая будуецца, праз паўгода — загадчык тэхаддзела Паўночнага механічнага і кацельнага завода ў Санкт-Пецярбургу.
У 1906 Б. Р. Галёркін становіцца членам Пецярбургскага Камітэта РСДРП і становіцца прафесійным рэвалюцыянерам (нідзе не служыць).
У 1906 годзе быў арыштаваны і за ўдзел у рэвалюцыйным руху асуджаны на 1,5 гады зняволення. Прысуд апынуўся дзіўна мяккім, калі ўлічыць, што пры арышце некаторыя камітэтчыкі адстрэльваліся.
У заключэнні напісаў першую сваю навуковую працу «Тэорыя падоўжнага выгібу і ўжыванне яе да разліку канструкцый» (апублікавана ў 1909).
З 1909 года пачаў працаваць выкладчыкам у Пецярбургскім тэхналагічным інстытуце. У 1920 годзе абраны загадчыкам кафедры будаўнічай механікі і тэорыі пругкасці на механічным факультэце[7]. У 1924—1929 гадах выкладаў таксама ў ЛДУ.
У 1934 годзе атрымаў дзве вучоныя ступені: доктара тэхнічных навук і доктара матэматыкі, а таксама званне заслужанага дзеяча навукі і тэхнікі РСФСР.
У 1939 годзе пагадзіўся ўзначаліць кафедру будаўнічай механікі Ваеннага інжынерна-тэхнічнага ўніверсітэта ў Санкт-Пецярбургу. Удзельнічаў у абароне Ленінграда.
Кансультаваў праектаванне і будаўніцтва буйных гідраэлектрастанцый (Волхаўская ГЭС(руск.) бел., Днепрагэс(руск.) бел. і інш.) і цеплаэлектрастанцый ў СССР[7]. Па завяршэнні будаўніцтва Днепрагэс (1932) Б. Р. Галёркін — член Урадавай камісіі па яго прыёмцы. У 1936 ён быў прызначаны старшынёй камісіі па экспертызе праекта канструкцыі Палаца Саветаў у Маскве(руск.) бел..
Лаўрэат Сталінскай прэміі першай ступені 1942 года[7]. Узнагароджаны двума ордэнамі Леніна.
Памёр 12 ліпеня 1945 года. Пахаваны на Літаратарскіх мастках(руск.) бел. Волкаўскіх могілак(руск.) бел. Санкт-Пецярбурга
Навуковыя працы па будаўнічай механіцы і тэорыі пругкасці[7].
Барыс Галёркін распрацаваў метады рашэння дыферэнцыяльных раўнанняў тэорыі пругкасці: яго імем названы метад канчатковых элементаў(руск.) бел. матэматычнага аналізу, які ўжываецца для колькаснага і аналітычнага рашэння дыферэнцыяльных ўраўненняў у прыватных вытворных(руск.) бел..
Адзін са стваральнікаў тэорыі выгібу пласцінак.
Метады Галёркіна(руск.) бел. ўключаюць у сябе:
У гонар Б. Р. Галёркіна названы астэроід(укр.) бел.