Археагенетыка (ад археа- + генетыка) — вобласць даследаванняў малекулярнай генетыкі, у якой метады папуляцыйнай генетыкі прымяняюцца да вывучэння гісторыі чалавецтва. Аўтарам тэрміна «археагентыка» з’яўляецца брытанскі археолаг Колін Рэнфру.
У 1963 г. Эміль Цукеркандль і хімік Лайнус Полінг прапанавалі тэрмін «палеагенетыка», а «хросным бацькам» новай дысцыпліны стаў біёлаг Свантэ Пяэба.
Да метадаў археагенэтыкі, у прыватнасці, адносяць:
Папярэднікамі археогенетики з’яўляліся даследаванні групаў крыві і раннія працы аб сувязях паміж класічнымі генетычнымі маркерамі і моўнымі і этнічнымі групамі. Сярод першых даследчыкаў у гэтым кірунку вядомыя Людвік Хіршфельд і Ханка Хіршфельд, Уільям Бойд і Артур Муран. Пачынаючы з 1960-х гадоў Луіджы Лука Кавалі-Сфорца выкарыстоўваў класічныя генетычныя маркеры для даследавання дагістарычнага насельніцтва Еўропы, вынікам чаго стала публікацыя яго даследаванні «Гісторыя і геаграфія чалавечых генаў» у 1994 годзе.
Пазней генетыкі правялі аналіз генетычнай гісторыі ўсіх асноўных культурных раслін (такіх, як пшаніца, рыс, кукуруза) і хатніх жывёл (такіх, як каровы, козы, свінні, коні). Былі прапанаваныя мадэлі храналогіі і біягеаграфіі іх прыручэння і наступнай гадоўлі, у асноўным па дадзеных мітахандрыяльнай ДНК.
Антоніа Амарыі выкарыстаў тэрмін «археагенетыка» выключна ў дачыненні да генетычных дадзеных антрапагенезу. Вельмі амбіцыйную канцэпцыю аднаўлення зніклых відаў метадамі генетыкі вылучылі Лайнус Полінг і Эміль Цукеркандль.