Армія Свяшчэннай вайны (Джэйш Аль-джыхад аль-Мукадас, арабская мова: جيش الجهاد المقدس) — узброеныя сілы арабскіх ірэгулярных войскаў падчас араба-ізраільскай вайны 1947—1949 гадоў.
Гісторыкі называюць яе «асабістай арміяй сям’і Хусейні».
Абд аль-Кадзір аль-Хусейн прыбыў у Іерусалімскі сектар у снежні 1947 прыблізна з сотняй сваіх прыхільнікаў, якія прайшлі падрыхтоўку ў Сірыі да вайны, і сталі афіцэрамі ў яго Арміі. Ён стварыў свой штаб у Бір Зейце і пачаў прымаць добраахвотнікаў для аблогі Іерусаліма і нападаў на яўрэйскія канвоі, якія ішлі ў горад.
Армія папоўнілася маладымі жыхарамі арабскіх вёсак[1] і ветэранамі брытанскай арміі, і неўзабаве ў яе складзе было ўжо некалькі тысяч чалавек[2]. Зона ўплыву «арміі» была працягнута да Лода і Рамлы, дзе Хасан Салама, ветэран арабскага паўстання ў Палесціне 1936—1939 гг., камандаваў 1000 байцоў і каардынаваў з аль-Хусейні аперацыі па блакаванні дарог[1][2]. Разам з Хасанам Саламам узяў адказнасць за аперацыі ў Лідзе і наваколлях Рамлы, на дарозе Тэль-Авіў — Іерусалім.
Пасля гібелі Абд аль-Кадзір Аль-Хусейні 8 красавіка 1948 года Хадж Амін аль-Хусейні прызначыў камандзірам Эміля Гуры.